Ann Goldstein tijdens perspreview op 9 mei 2012, 01 (foto Ko van Dun)

Wat zich achter de schermen allemaal heeft afgespeeld weet ik natuurlijk niet. Maar dat het voor Ann Goldstein geen lolletje is geweest lijkt me duidelijk. Dat, zoals ze zelf zegt, haar taak erop zit is een gotspe.
Zouden het de Amsterdammers zijn geweest? Arrogantie heeft in Nederland een heel ander gezicht dan in Amerika. Goldstein zelf is een typische exponent van de Amerikaanse elite, dat wil zeggen van een culturele adel die gewend is om simpelweg haar gezag te laten gelden. Druk om zich te legitimeren is er nauwelijks. In een particulier gefinancierde kunstwereld draait het om invloed en connecties, om macht en geld, met het publieke debat heb je weinig van doen.
In Nederland wordt het spel heel anders gespeeld. Macht verschuilt zich achter maskers en iedereen bemoeit zich met iedereen. Ook al hebben we er niks mee, kunst is van ons allemaal en dat willen we weten ook.

 Ann Goldstein tijdens perspreview op 9 mei 2012, 02 (foto Ko van Dun)

Maar of dit het voortijdige vertrek van Goldstein verklaart? Het zal wel een optelsom zijn geweest. Niet kunnen aarden en dan gaandeweg erachter komen dat je ook nog voor een onmogelijke opdracht staat. Dat laatste toch vooral.
Een jaar na de heropening wordt steeds meer duidelijk hoezeer het museum lijdt aan een gebrek aan bestuurlijke visie. Bijna tien jaar lang was het gesloten en heeft het de unieke kans gehad om zichzelf nieuw uit te vinden. Om van een klassiek museum van moderne kunst een vitaal eenentwintigste-eeuws podium te worden. Om zich te realiseren dat de glorie van weleer meer op gelukkige omstandigheden dan op eigen verdiensten berustte. En dat om vooruit te komen het verleden moet worden losgelaten.
Niets van dat alles. In plaats daarvan een zwakke poging om van alles tegelijk te zijn.
Het nieuwe gebouw is een treffende illustratie van deze besluiteloosheid. Nu het nieuwe ervan af is en de euforie van het lang verbeide weerzien is verdampt, worden de gebreken ervan pijnlijk zichtbaar. Eigenlijk gewoon mislukt.
De mismatch met Annie Goldstein kan daar nog wel bij.