Dat Kiefer megalomaan is weten we al lang. En zoals het met deze aandoening is, als je er niets aan doet gaat het van kwaad tot erger. Op TV was laatst nog de documentaire te zien over het gigantische werk dat hij op zijn Zuidfranse landgoed onder handen heeft. Jesus, denk je dan, de volgende stap is de schepping als geheel op de schop nemen. Moeten we dit nog serieus nemen?

Natuurlijk, kunst gaat over de verbeelding en daarbij zijn alle middelen welkom. Maar wat gebeurt als er steeds imposanter geschut in stelling gebracht moet worden om telkens weer hetzelfde idee te verbeelden?

Het antwoord laat zich raden. Ga naar Antwerpen en oordeel zelf.

Ik was er gisteren op een donkere, doordrenkte dag. Zijn jaren moe verhief het Museum van Schone Kunsten zijn logge massa’s onder het grijze wolkendek. Waar zou Kiefer beter op z’n plek kunnen zijn? Als we dan toch weer een keer op reis moeten door de duistere krochten van de Germaanse ziel, dan maar hier.

En als de kunstenaar je vervolgens weer helemaal bevestigt in wat je al meer dan dertig jaar van hem kent en je niet kunt nalaten te zuchten bij de aanblik van al die massieve, metershoge panelen met hun dikke massa’s van verf en gips, stof en stro, ijzer en lood, dan verbaast het je des te meer dat je toch weer onder de indruk bent.

Anselm Kiefer, Museum voor schone kunsten, Antwerpen, nog tot 27 maart