Zo’n driehonderd galeries, een paar duizend kunstenaars, alles wat naam heeft is er verenigd. De side events heb je dan nog niet eens meegerekend. Art Basel is mega. Elke poging om er grip op te krijgen is bij voorbaat ijdel. Loslaten dus en vooral je eigen weg volgen.
Kom je voor het spektakel van de écht grote namen dan kun je meteen door naar de benedenverdieping van Hal 2. Elk jaar opnieuw richt een aantal topgaleries hier een show in die het hart van elke liefhebber sneller doet kloppen. Nergens anders zie je zoveel topkunst bij elkaar. En nog te koop óók! Van Picasso tot Warhol, van Koons tot Wool. Vragen voor hoeveel heeft geen zin. Dat levert alleen maar een beleefde glimlach op. De dienstdoende dames en de heren hebben een feilloos oog voor kwaliteit, óók als het om hun klanten gaat.
Een verdieping hoger vind je de kunst van nu. Nou ja, ‘nu’? Ook hier zijn het de usual suspects die de toon zetten. Kunstenaars als Markus Oehlen of Doug Aitken, grootheden die al jarenlang hun waarde bewijzen maar wel nog steeds het aura van actueel hebben.

Doug Aitken, You,You, 2014

Voor jonge, experimentele kunst moet je eigenlijk niet op Art Basel zijn, daarvoor is de beurs  simpelweg te prestigieus en te duur vooral ook. Een kop koffie in een kartonnen bekertje kost er zes euro, de huur van een stand is navenant. De meeste galeries kiezen dan ook voor de veilige weg.

Antonis Pittas, We will do as we have decided, 2013

Des te opmerkelijker is de bijdrage van Annet Gelink. De enige galerie uit Nederland, maar ook een van de weinigen die wél durft te gaan voor relevant en eigentijds. Met David Maljkovic, Erik van Lieshout en Antonis Pitts. Alledrie kunstenaars die aan de weg timmeren met werk dat getuigt van een grote urgentie. Met name de laatste maakte indruk; Antonis Pittas, een Griekse kunstenaar die in Nederland woont en werkt. In We will do as we have decided reflecteert hij op de recente opstanden in Istanbul. Het ‘puin’ op de vloer is opgebouwd uit precies gekapte geometrische objecten in wit marmer. Herinneringen aan oude culturen komen samen met beelden die we van het nieuws kennen. Hier overheen zijn teksten geprojecteerd waarin quotes worden geciteerd van belangrijke spelers. Premier Erdogan bijvoorbeeld: We will do as we have decided. Of een politieke commentator: They can do whatever they want. De in potlood uitgevoerde  teksten zijn uitwisbaar en kunnen door nieuwe vervangen worden. Een gegeven dat fraai contrasteert met de tijdloosheid van het marmer. Kunst die aan het denken zet en nog heel mooi is ook.
In Amsterdam is nog meer recent werk van de kunstenaar te zien.

Antonis Pittas, Montage, Annet Gelink Gallery, Amsterdam, tot 12 juli