Jop Vissers Vorstenbosch, Zonder titel, 2011

Probleem van beurzen als Art Rotterdam is natuurlijk dat er altijd veel te veel te zien is. Waar moet je beginnen? Wat kun je skippen en wat niet? Niet makkelijk. De gemiddelde kwaliteit is behoorlijk hoog, maar alles goed bekijken is onmogelijk. Je doet je best maar achteraf blijkt altijd weer dat je een aantal van de highlights hebt gemist. So be it.

Wat ook speelt is dat er op beurzen als deze – en dat zijn er steeds meer – heel veel kunst is die je simpelweg niet niet mooi kunt vinden. Die om goede redenen aandacht vraagt maar waar je je pas na wat langer kijken van realiseert wat eraan ontbreekt.

Dan heb je nog de wow-kunst. Kunst die direct binnen komt en soms zelfs beklijft. Maar ook dat weet je pas nadat je het de tijd gegeven hebt. Een de schilderijen van Jop Vissers Vorstenbosch bij Van Krimpen had wat mij betreft dat effect.

Er is zoveel kwaliteit. In de kunst is het niet anders dan in de grote wereld. De informatierevolutie en de facilitering van de vraag heeft een enorme ontwikkeling in de breedte met zich meegebracht. Alles wat ook maar enigszins de moeite waard is heeft alle mogelijkheden om zich waar te maken. Deze ontwikkeling heeft niet alleen een kwalitatief hoogstaand maar ook een oneindig groot aanbod voortgebracht.

Aan de overkant van het water was Raw Art, de alternatieve show die zich als een aangenaam zootje ongeregeld profileert ten opzichte van de gevestigde orde. En met succes. Het was er minstens zo druk als op het hoofdevenement en wat belangrijker is: het leefde. Met name de sculptuurtentoonstelling op de bovenverdieping maakte indruk. In het schemerdonker van de enorme fabriekshal kreeg zowel de toeschouwer als de kunst weer de ruimte om tot zichzelf te komen.

Shoony, Boy Soldier Seven, 2011