De kop van Jaume Plensa blijft fascineren (zie ook Floating Images). Op weg van mijn hotel naar de stad én terug kom ik haar dagelijks tegen en na een weekje Chicago is er echt iets ontstaan. Goede kunst lééft, maar zó letterlijk en zó sterk heb ik ‘t zelden meegemaakt. Gisteravond toonde ze weer een heel nieuw gezicht, een en al sereniteit, oplossend in de melkachtige schemering van een mooie nazomerdag.

Van een hele andere orde is het gigantische openluchttheater van Frank Gehry in het Millennium Park, de plek ook waar Obama met zo’n kwart miljoen stadgenoten in 2008 zijn overwinning vierde. Typisch de lawaaiarchitectuur waar de sterarchitect sinds een jaar of twintig patent op heeft maar wel helemaal op zijn taak berekent. Afgelopen zaterdag zaten er zo’n twintigduizend mensen of meer. Allemaal gewapend met stoeltjes, drankjes en hapjes, afgekomen op een uitvoering van Mozarts Don Giovanni door de plaatselijke opera. Alles klopte, het glasheldere geluid uit de state-of-the-art-geluidsinstallatie aan het boogvormige grid boven het publiek, Gehry’s podium als een mega-oog met kleurrijk opgemaakte wimpers en dan ook nog het decor van een twinkelend zuilenwoud van tall buildings.

Gisteren was het absolute hoogtepunt van de reis: de Johnson Wax Company in Racine,  Anderhalf uur met de bus vanuit Chicago. Ik kende Wrights beroemde bouwwerken natuurlijk van foto’s – wie niet?, zou ik haast zeggen – en heb er in de loop van de jaren vaak over verteld. De Administration Building uit 1936-39 en de Research Tower uit 1949-51, de eerste nog net iets befaamder dan de tweede. Eerder in de week hadden we het vroege werk van de grote architect al uitgebreid leren kennen. De Frank Lloyd Wright Home and Studio, de Unity Temple en enkele vroege villa’s, allemaal in Oak Park. En natuurlijk ook het ongeëvenaarde Robie House aan de zuidkant van de stad, algemeen gezien als hét startpunt van de moderne architectuur. En toch, niets had ons voorbereid op wat ons in Racine te wachten stond. Alle foto’s die er ooit gemaakt zijn geven slechts een flauwe indruk, al het eerdere werk wordt er door in de schaduw gesteld. Ronduit adembenemend, kippenvel. Dit is geen architectuur maar kunst, van het allerhoogste niveau, uitgevoerd met de middelen van de architectuur.
De volgende keer naar Chicago (wellicht september 2016) wordt het nog wat meer architectuur. Eén dag extra met de bus en dan ook naar Mies van der Rohe’s Farnsworth House. Ook zo’n werk waarvan je kan verwachten dat het op zich al de reis de moeite waard maakt.