Het is dat het zo slecht in de mond ligt anders zou het begrip allang ingang gevonden hebben. Want het zegt het wél: spektakularisme. Oftewel kunst die mikt op optimale impact en score en daartoe alle registers opentrekt.

Ook de Biënnale van dit jaar laat er fraaie voorbeelden van zien. In de Giardini is een aantal landenpaviljoens getransformeerd tot indrukwekkende Gesamtkuntwerke. Verspreid over de stad komen daar nog tientallen locaties bij waar presentaties te zien zijn die er ook niet om liegen.

Ronduit spectaculair is bijvoorbeeld de solo-expositie van de Nieuw-Zeelander Michael Parekowhai, een snel rijzende ster aan het internationale firmament. Het trotse vaderland huurde voor de gelegenheid een fraai palazzo aan het Canal Grande en bood de kunstenaar een ideale omgeving voor zijn even vreemde als fascinerende sculpturen. Een knalrode rijk bewerkte, ijzeren Steinway met daaraan een pianist die o.a. Scarlatti en Mozart ten gehore brengt, twee stalen vleugels met grote bronzen stieren én een eveneens bronzen beeld van een suppoost die het allemaal van een afstand bekijkt.

Ook het werk van de Schotse Karla Black (1972) mag er zijn. En ook haar stond een zestiende-eeuws stadspaleis ter beschikking. Ze vulde dit met haar abstracte installaties van plastic, piepschuim en poeders in suikerzoete kleuren. Even onconventioneel als zinnenprikkelend. Kunst die rechtstreeks binnenkomt en die getuigt van een grote verbeeldingskracht. Niet bedoeld om te beschouwen maar om te ervaren.

Terug naar het hoofdevenement, nu naar de centrale tentoonstelling in de Arsenale, samengesteld door de Zwitserse curator Bice Curiger. Hier vinden we o.a. The Clock van Christopher Marclay. Weer van een heel andere orde, maar zeker ook imposant. Ik schreef er al vorig jaar over toen de film zijn première beleefde in The White Cube in Londen (zie The Clock). Marclay sleepte er hier in Venetië de Gouden Leeuw voor beste kunstenaar mee in de wacht. Of dat terecht is? Ik heb mijn twijfels. Hoe goed bedacht en hoe fraai uitgevoerd ook, als je er een keer kennis van hebt genomen is het eigenlijk ook weer meteen over. Er gebeurt simpelweg niets meer. Alleen maar meer van hetzelfde.

Biënnale Venetië, t/m 27 november

(wordt vervolgd)