Alleen al om Van Lieshout met zijn piepstem over het bassin van de Arsenale te horen kwaken! En dan ook nog wát hij allemaal zegt. Niet alleen hij trouwens, maar ook zijn vader, zijn zus en zijn broer. Allemaal met hun bizarre verhalen, ieder op zijn manier getuigend van de grote misverstanden van het bestaan. Hilarisch en ontroerend tegelijk. Gefilmd op de typische Van Lieshout-manier: zo amateuristisch mogelijk, willekeurig in losse stukjes aan elkaar geplakt. Met andere woorden, geen verhaal, maar één intens, uit fragmenten samengesteld beeld. De waanzin van de kunst als enig mogelijk antwoord op de waanzin van het leven. Zonder meer groots.
Jammer om te zien dat het werk aan de meeste Biënnale-gangers niet was besteed. Kan natuurlijk heel goed aan de taalbarrière liggen. Als je het met de ondertiteling moet doen valt er een hele hoop weg. Maar, toch, alleen al de combinatie van elementen. De tribune met twee ingebouwde autos’s, het LED billboard als scherm, die harde, maffe stemmen en dat alles in de volle zon buiten langs het water. Daar kun je toch niet om heen?
Nog vreemder is dat er nauwelijks over wordt geschreven, ook niet in de Nederlandse pers. Alle aandacht gaat naar het werk van Mark Manders en Vivian Sassen. Goede kunst daar niet van, maar toch geen vergelijk met de power van Erik van Lieshout.

Neem de sculpturen van Mark Manders: zonder meer van de hoogste kwaliteit, zowel in visie als in uitvoering. Zijn presentatie in het Nederlandse paviljoen is de mooiste die ik er in jaren zag. Van Lieshout echter herinnerde me eraan dat er ook nog iets heel anders is dan poëzie en schoonheid: noem het zeggingskracht of noodzaak. Oftewel: dat wat aan de esthetische ervaring ontstijgt en dwars door alles heen raakt aan het leven zelf. Hoe dan ook, nadat ik zijn installatie had gezien bleef er op de Biënnale niet veel meer over dat me echt kon boeien. Wat een braafheid! Al die ernst en toewijding.
Intussen ben ik bezig met de laatste Art Update-lezing van dit seizoen, uiteraard geheel gewijd aan de Biënnale. Op mijn Facebookpagina (Ko van Dun) heb ik de plaatjes van mijn nieuwe top-5 gezet. Bovenaan nog steeds Jeremy Heller, op twee Ryan Trecartin (allebei vlijmscherp en intens), dan Van Lieshout als goede derde, Ai Weiwei (toch ook weer heel overtuigend) en als laatste Robert Crump met zijn versie van het boek Genesis.
Overigens, Facebook gebruik ik regelmatig voor berichten en vooral ook foto’s over van alles waar ik mee bezig ben. Als je het leuk vindt om dat te volgen: word vriend!

Art Update: de Biënnale van Venetië, vanaf zondag 16 juni
Eerst in Maastricht, daarna ook in Eindhoven, Tilburg en Arnhem
Aanmelden kan nog tot eind volgende week. Klik hier voor programma plus inschrijving