Ze liggen er al zo’n twintig jaar, langs de A50, ter hoogte van Apeldoorn, vlakbij wildwissel De Woeste Hoeve, de twee grote ‘blikvangers’ van Joos Clijsen. Helemaal vergroeid met de plek maar toch ook een beetje verweesd.

Dat laatste heeft vooral met het decor te maken. Op oudere foto’s kan je zien dat er oorspronkelijk meer vrije ruimte was en de schalen beter uitkwamen. Nu is de begroeiing verder opgerukt en steken ze nog nauwelijks af tegen hun omgeving. En dan het verkeer. Wat zich ooit als een riant, open lint in het landschap vlijde, is inmiddels een overbevolkte transportader geworden met een aaneengesloten rij vrachtwagens op de spitsstrook. Ingeklemd tussen verkeer en talud zijn de kunstwerken nauwelijks nog zichtbaar. Al zou je willen, van kijken komt zo niets meer terecht.

Kunst langs de snelweg mag maar heel even de aandacht en de verbeelding prikkelen, maar moet toch vooral één zijn met haar omgeving. Geen makkelijke opdracht voor een kunstenaar. En daarbij: een groter publiek is nergens anders voorhanden maar de vluchtigheid van de ontmoeting is navenant.

De kwaliteit van dit titelloze werk van Joos Clijsen is dat het precies op zijn taak berekend is. Of beter gezegd: was. De schalen zijn allereenvoudigste maar krachtige constructies die veel weg hebben van gebruiksobjecten en niets anders pretenderen dan er simpelweg te zijn. Alsof ze bij de aanleg van de snelweg gebruikt zijn en daarna zijn blijven liggen. Inderdaad één met de plek ook, in een fraai beeldrijm verbonden met de openingen van de twee tunnelbuizen van de wildwissel iets verderop.

Halve bollen die de blik vangen en zelf terug kijken, heel even maar, in het voorbijgaan. Een blik van verstandhouding, net genoeg om je op aangename wijze in je bestaan bevestigd te voelen en met een glimlach op je gezicht de verre reis naar Groningen voort te zetten.