Het schilderij kwam recht uit het atelier, op de sticker ernaast stond alleen nog maar de naam van de maker: Anne Imhof. Had het überhaupt al een titel? In aller haast gemaakt om nog mee te kunnen liften op de golf van aandacht? Het lijkt er wel op. Art Basel is dé plek waar het geld verdiend wordt en na de opening van de Biënnale, drie weken eerder, was Anne Imhof the talk of the town. Gouden Leeuw voor beste landenpaviljoen, lovende kritieken in de internationale media en volgens velen zo’n beetje de enige kunstenaar die in Venetië werk presenteert dat er echt toe doet.

Imhof’s performance was inderdaad verbluffend, dat de kunstenaar er blijkbaar schilderijen van maakt misschien nog wel meer. Het model op het grote doek is de transgender die ook in de Venetië optrad. Met ontbloot bovenlijf en een wijde, zwarte trainingsbroek trok zijn/haar slanke verschijning alle aandacht. Op het schilderij in Bazel zien we hem/haar dezelfde gedaante, zij het zonder bril en misschien daardoor ook nog wat vrouwelijker. Geschilderd als staande figuur die dwars in beeld is geplaatst, tegen een lege achtergrond, zwevend en helemaal losgeweekt uit de werkelijkheid.

De punch van het werk zit ‘m in het beeldrijn tussen de gehandschoende hand met de molotov-cocktail links en de onzichtbare hand die in de broek naar het kruis grijpt. Zeg het maar! De transgender als de bom die Anne Imhof in de wereld gooit? Onbepaalde seksualiteit als breekijzer voor een vastgeroeste orde? Radicaal, subversief, provocerend? Het is het allemaal en zeker ook zo bedoeld. Maar met dat alles blijft het in de eerste plaats een sterk beeld, een kunstwerk dat zichzelf handhaaft tegen alle interpretatiedwang in.

Vanaf komende zondag presenteer ik in een dubbele Art Update-lezing het verhaal van mijn bezoek aan de Documenta in Kassel en Skulptur Projekte in Münster. Met daarin ook een bredere blik op de kunstzomer van 2017 en Anne Imhof als een van de smaakmakers. Kijk hier voor meer informatie.