Hoe vaak hebben we het niet al gezien, een stad die zichzelf opnieuw op de kaart wil zetten en daarvoor een nieuw, spectaculair museum laat bouwen? Nu dus ook Metz dat sinds begin dit jaar de trotse residentie is van een dependance van het Centre Pompidou.
Het gebouw, van de hand van de Japanse architect Shigeru Ban is inderdaad zonder meer spectaculair. Met zijn wit golvend dak op een gevlochten houten drager verheft het zich als een bovenmaatse prehistorische tent in de vrije ruimte aan de rand van de stad. Opwindend maar ook vreemd en enigszins bizar.
Onder de tent gaat een zuiver constructieve en streng conceptuele kern schuil. Het centrale thema blijkt hier de kijkdoos te zijn. Drie langgerekte, op elkaar gestapelde dozen dienen niet alleen als tentoonstellingsruimten maar ook als verrekijkers op de omgeving. Zo’n vijfenveertig graden ten opzichte van elkaar gedraaid en met volledig beglaasde uiteinden bieden ze een alzijdig panorama op stad en omgeving. De vista vanaf de derde verdieping richting de kathedraal is ronduit adembenemend.
Staande voor het museum probeer je je voor te stellen hoe het geweest zou zijn als de architect het bij dit thema had gelaten. Nu kijk je naar een architectuur die zich maar moeilijk laat lezen en waarin verschillende verhaallijnen door elkaar heen lopen die heel geforceerd met elkaar verbonden zijn. Een bewust gezocht effect, zoals blijkt uit onderstaande foto van de enorme loze ruimten die tussen kern en tent ontstaan en waar je vanuit het trappenhuis ruim zicht op hebt. Heel vreemd.
De eerste tentoonstelling met de titel Chefs-d’oeuvre? verdient een apart verslag. Hoe het ook zij, zowel voor het gebouw als de presentatie geldt: verdient een omweg.