Het is de tragiek van menig kunstenaar, alsmaar te worden vereenzelvigd met het eerste grote succes. Zo ook Pipilotti Rist. Iedereen herinnert zich de video waarmee ze doorbrak, die van dat meisje dat in een vlaag van vrolijke anarchie de voorruit van een auto aan diggelen slaat. Speels en indringend tegelijk en op een vreemde manier mooi. Precies ook het soort werk dat past bij de naam: Pipilotti Rist.

Dat de kunstenaar inmiddels vijftien jaar verder is, de vijftig nadert en een hele reeks grote werken op haar naam heeft staan, heeft blijkbaar weinig invloed op de beeldvorming. 

Niet geheel onbegrijpelijk, de tentoonstelling in Rotterdam maakt duidelijk waarom. Waar het in het eerste werk nog om confrontatie gaat, zijn de latere video’s bedoeld als een totale onderdompeling. De toeschouwer wordt uitgenodigd om – veelal liggend op kussens of bedden – zich te laten meevoeren in een aangename, melodieuze stroom van intense, kleurrijke beelden. Veel water, lichaamsdelen, bloemen, in close-up gefilmd, in lagen gemonteerd en begeleid met etherische muziek. Prachtige tentoonstelling. Zo kan videokunst dus ook gebracht worden, als meeslepende beelden, fraai in de ruimte gepresenteerd en voor iedereen rechtstreeks toegankelijk.  

Maar misschien ook wel te fraai, zeker voor degenen die van kunst een prikkelende stellingname verwachten. Daarvoor moet je toch bij de jonge Pipilotti zijn.