Om kunst mogelijk te maken moet er wel geld verdiend worden. En niet zo’n beetje ook. Dat is natuurlijk niets nieuws, maar in de setting waarin je normaal gesproken kunst consumeert word je er simpelweg niet mee geconfronteerd.

Gelukkig zijn er naast musea ook beurzen, zoals Frieze Art in Londen. Met die van Basel de belangrijkste ter wereld, maar dan nog een beetje hipper en actueler.

Top of the bill dit jaar was Damien Hirst met zijn The True Artist Helps the World by Revealing Mystic Truths. Een titel die kennelijk als knipoog bedoeld is naar het beroemde, gelijknamige werk van Bruce Nauman uit 1967.  Wat niet kan verhullen dat de kunstenaar en zijn galerist voor het gemak nog maar eens een oud en inmiddels danig afgekloven nummertje uit de kast gehaald hebben. Vijftien jaar geleden was een vitrine met vissen op sterk water nog een pakkend nieuw statement, inmiddels heeft Hirst het zo vaak herhaald dat we er alleen nog maar bij kunnen gapen. Dat deze versie niettemin weer voor enkele miljoenen de deur uitging zegt niets over het kunstwerk zelf, maar des te meer over de kopers.

De andere kant van het verhaal is dat White Cube mede dankzij kunstenaars als Hirst een omzet kan halen die de galerie in staat stelt hartje Londen een oogverblindend podium voor hedendaagse kunst in te richten. Ik was er vanmiddag nog en heb er lui onderuit hangend in een met zachte driezitsbanken gevulde zaal genoten van The Clock van Christian Marclay, een fascinerende kunstwerk opgebouwd uit filmfragmenten die alle op een of andere manier de tijd in beeld brengen.

En White Cube is niet de enige. Ook galeries als Hauser & Wirth of Haunch of Venison bieden een ruimte en een kwaliteit waar menig museum van hedendaagse kunst alleen maar van kan dromen.

Londen is dé kunststad. Wat hier aan verbeeldingskracht en energie samenkomt is nergens anders voorhanden. En dat daar dan weer heel veel geld van kunstkopende olierijken mee gemoeid is, so be it.