6 september was aangekondigd als D-Day, Decision Day. Ondanks het onweer zat de stemming er op het Vrijthof goed in. Niemand die aandacht had voor het omen van de weergoden.
Vanaf een uur of vier liep het plein vol met Maastrichtenaren die het feestje van de toewijzing niet wilden missen. De biertap stond open, vanaf het podium klonk muziek en via een groot scherm waren we live verbonden met Felix Meritus in Amsterdam. Hier waren de keuzeheren en -dames een laatste keer bijeen met de delegaties van de drie kandidaatsteden.
Wat kon er fout gaan? Alles wees erop dat Maastricht het zou worden. “Signalen uit Londen” hadden dat de afgelopen dagen nogmaals bevestigd. Toch liep tegen vijven de spanning voelbaar op. Twijfel gaat zijn eigen weg.
Toen de juryvoorzitter uiteindelijk de ‘The City of Leeuwarden’ uit de hoed toverde was iedereen zó flabbergasted dat er voor teleurstelling geen plaats meer was. Was het Eindhoven geweest dan zou misschien een flink gejoel zijn losgebarsten, nu restte slechts een vreemd leeg gevoel.
Een feest werd het dus niet. Pas ‘s avonds tegen een uur of negen kwam het allemaal weer een beetje tot leven. De lichten gingen aan, een plaatselijke hiphopband trok aardig wat publiek en een spreekstalmeester bouwde de spanning bekwaam weer op. Toen een half uur later de bus met de delegatie aankwam stond het plein weer vol. Dwars over het Vrijthof vormde zich een spontane erehaag. Als helden werden ze binnen gehaald, burgermeester Onno Hoes voorop. Uit de luidsprekers klonk “You Never Walk Alone” en op het podium wachtten volle bladen met troostrijk bier.
Aan de bitter-vrolijke chaos kwam een einde toen opeens, in het fel verlichte centrum van het podium, volkszangeres Beppie Kraft verscheen. Even werd het stil en vervolgens werd het gemoed gelouterd met een hartstochtelijk meegezongen Maastrichts volkslied. Uit duizenden kelen klonk: Jao diech höbs us oan ‘t hart gelege, Mastreech door alle ieuwen her.
Gisteren maakte ik bij de opening van het nieuwe seizoen een rondje langs een aantal Amsterdamse galeries. Het was een warme zomeravond en heel kunstminnend Nederland stond gezellig te borrelen. Ik heb links en rechts nog even gepolst wat men er van vond. Weinig of niets dus. Culturele hoofdstad van Europa? Oh ja. Maar hoezo? Speelde dat dan?