In een tijd dat de grote vernieuwingsbewegingen elkaar nog in snel tempo opvolgden koos Daan van Golden voor een plek in de luwte. Om van daaruit met een fijnzinnige visuele poëzie een geheel eigen positie op te bouwen.

Vijfenzeventig is hij inmiddels en zijn werk heeft alleen maar aan betekenis en actualiteit gewonnen. Tegenover het spectacularisme van onze tijd plaatst hij trage beelden die alleen werken als je de tijd neemt. Om in stilte en verwondering te kijken én te denken.

Neem de drie schilderijen met de titel Heerenlux. In een zaaltje apart. Alledrie in hetzelfde rood op wit, alledrie hetzelfde onderwerp. Nummer een, apart opgehangen aan een verder lege wand, laat het origineel zien, uit 1993. Nou ja, origineel, voor zover je daar bij een schilderij als dit  überhaupt van kan spreken? Wat stelt het immers voor? Niet meer toch dan een stukje behang, bedoeld om de boel een beetje op te fleuren.

Daartegenover twee keer een uitvergroot detail uit het eerste werk, één op een doek van ongeveer hetzelfde formaat, uit 2003, het ander wat kleiner maar wel met precies dezelfde afbeelding, uit 2011.

Wat ze elk afzonderlijk doen, doen ze meer nog in samenspraak: uitnodigen om te kijken.  Wie zich laat verleiden zal als eerste vaststellen dat niets is wat het in eerste instantie lijkt. Het bloemetjesmotief blijkt een precies getekende compositie, opgebouwd uit allemaal verschillende elementen. Niet twee blaadjes of takjes zijn gelijk en toch oogt het als een regelmatig patroon, zonder richting, zonder hiërarchie. We zien eenheid en variatie, verbondenheid en uniciteit. Een uiterst bevredigende gewaarwording die raakt aan de diepste ervaring van het bestaan.

Alles is hetzelfde en toch ook weer anders, overeenkomstig maar niet gelijk. Met de twee doeken aan de tegenoverliggende wand wordt dit spel nog verder opgevoerd. Wat in doek een in principe nog een inwisselbaar element was, wordt nu opeens een unieke gestalte. Uiterst levendig en krachtig, bijna abstract en hoe dan ook van een heel andere orde dan het doek waar het uit voort komt.

Maar welk detail is hier eigenlijk uitvergroot? En wat doet de herhaling van hetzelfde element maar dan op net iets ander formaat?

Het kijken houdt nooit meer op.

Daan van Golden, De Hallen Haarlem, t/m 4 maart