Damien Hirst, For the Love of God, 2006

Vorig weekend ging de tentoonstelling open en afgelopen week verschenen de eerste recensies. Megalomaan, de totale leegte, spektakelkunst. De reacties liegen er niet om. Dat het iets buitenissigs zou worden stond al bij voorbaat vast. Damien Hirst was het simpelweg aan zijn stand verplicht. Stel je voor dat hij met een ingetogen presentatie zou zijn gekomen?

De vraag is veel meer of hij ook nu weer erin zou slagen om mét alle door hem zelf opgeklopte verwachtingen, mét alles wat zijn werk zo über, zo mega en zo gewild maakt, de kunst overeind zou weten houden. Met andere woorden, of hij ook nu weer ons weet te overtuigen van de noodzaak van al die Aufwand.

Van een aantal van zijn bekende werken was dat nou juist de grote kracht. Dat ze in hun extreme veruiterlijking perfect toegesneden waren op de media-aandacht die ze voortbrachten. Die op zijn beurt weer hun bestaan als kunstwerk uitvergrootte tot proporties die we tot dan toe in de moderne kunst niet of nauwelijks kenden. Letterlijk iedereen weet van het bestaan van Hirst’s haai op sterk water of schedel met diamanten, ook mijn kleindochter van tien. Alleen dat al geeft het werk een unieke betekenis.

Damien Hirst, Damien, The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living, 1991

Over twee weken ga ik er naartoe. Om het een keer allemaal bij elkaar te zien en me meer dan ooit te realiseren dat alles wat er over Hirst te zeggen valt en gezegd is, onverlet laat dat hij onze tijd van een aantal unieke beelden heeft voorzien. Tijdloze iconen als de haai, de schedel, de doorgesneden koe, maar ook werken als A Thousand Years of Waste, voor het eerst zijn ze in een groot overzicht verenigd. En dat in het museum dat er als enige echt recht aan kan doen. Alleen in Tate Modern immers is het spectacularisme van Hirst precies op z’n plek. Waar het in de plechtige kunsttempels elders al gauw weer kaltgestellt wordt, toont het in deze megastore van de kunst zijn vermogen om de verbeelding van een miljoenenpubliek te mobiliseren. Hirst kan dat als geen ander.

Nader bericht volgt.

Damien Hirst, Tate Modern Londen, tot 9 september