Halverwege de monumentale trap van het Bonnefantenmuseum worden we welkom geheten door een vergulde goochelaar die een bos bloemen tevoorschijn tovert. Bloemen houden van mensen is de titel van het werk. Typisch Bas de Wit, hij laat het van alle kanten tegelijk komen en schuwt geen enkel effect. Brommergeur en maneschijn heet een schilderij uit 2009, gemaakt naar een foto van een zwart gezin dat bij nacht op een brommer passeert. Ook hier weer een ironische titel die alles plat slaat en bij voorbaat een diepere betekenis lijkt te ontkennen. En toch, op wonderlijke wijze valt deze ironie helemaal samen met het thema en de stijl van het werk: enigszins absurdistisch, van een ontwapenende directheid en wars van alle pretenties.

Misschien is dat het vooral, dat Bas de Wit door niets hoog te houden en zijn kaarten meteen op tafel te gooien zijn kunst bevrijdt van alle gewicht. Het aanstekelijke plezier waarmee ze tot stand komt voegt daar het zijne aan toe. Of het om de beelden of de schilderijen gaat, ze zijn alle even divers als virtuoos van uitvoering.

Dat het allemaal een beetje over the top is en je als toeschouwer in dit beeldend varieté-theater makkelijk de weg kwijtraakt, het zij zo. Voor de kunstenaar was er blijkbaar geen andere mogelijkheid, uit alles spreekt de overtuiging dat het niet anders kon dan zo.

Waar het over gaat blijft onduidelijk. Deze beelddrift lijkt uiteindelijk maar één doel te dienen: het bestaan van Bas de Wit als kunstenaar. Natuurlijk, er zijn wel thema’s. Afrika bijvoorbeeld. In allerlei gedaante komt de wereld aldaar aan bod. Als een bizarre, verknipte wereld maar ook als een werkelijkheid waarin alles tastbaar en nabij is, zonder richting of doel, maar wel uiterst vitaal en van een grote dichtheid aan beelden. Precies het leven waar ook Bas de Wit van getuigt.

Bas de Wit exposeert tot 27 juni in het Bonnefantenmusem in Maastricht.