Zojuist binnen gekregen: The Daily Exhaustion, een nieuw project van Anouk Kruithof. Een leuk tussendoortje zou je misschien denken. Maar niets is minder waar. En zoals altijd met goede kunst: langer kijken loont.

Meer informatie dan dat de foto’s in een periode van ongeveer 10 maanden zijn gemaakt krijg je niet. Plus de titel natuurlijk.

Het resultaat is een losbladig boekje op A4-formaat met 23 dubbelzijdige zelfportretten. In offset gedrukt op dun papier en gratis verspreid in een oplage van 5000.

Kunst die niets kost dus. Heel idealistisch! En dan ook nog de kunstenaar die zichzelf laat zien in haar dagelijkse gevecht om het bestaan. Een zeer uitputtende strijd, die hoe dan ook prachtige foto’s heeft opgeleverd.

Maar willen we wel zo dichtbij komen? Is het hele beeld van een zwoegende kunstenaar niet allang achterhaald? Het feit alleen al dat de kunstenaar haar eigen beeldvorming regisseert en daarbij dat oude romantische idee van van stal haalt. Dat zal toch niet serieus bedoeld zijn?

Het antwoord zou eenduidig ‘nee’ zijn ware het niet dat de foto’s zo overtuigend en eerlijk zijn, zo totaal ongekunsteld en natuurlijk.

En daar zit precies de ruimte die de kunstenaar creëert voor de verbeelding. Typisch Anouk Kruithof: door ons eerst te betrekken bij het besef dat elke foto een bedachte constructie is en ons vervolgens te overtuigen met de authenticiteit ervan zet ze ons kijken op scherp. Dichterbij kun je niet komen.

Nog iets: als je de bladen loshaalt krijg je samengestelde portretten als een montage van telkens twee gezichtspunten. Alsof Picasso met de camera in de weer is geweest. Ook heel romantisch!