Alleen al vanwege de pixelboxes moet je de tentoonstelling op je agenda zetten. Althans, ik vind ze prachtig. Vond ik altijd al, maar in zo’n rijke hoeveelheid en zó mooi geëxposeerd zag ik ze nog nooit.

Elke installatie staat apart in een van de grote lege ruimten van Witte de With. De boxes op de kale vloer, uitgespreid of gestapeld, streng geordend en zuiver geometrisch.

De objecten zelf weten nergens van. Ze vragen niets van je en ze geven niets. Ze zijn er slechts. Hetzelfde geldt voor de kleuren, ook die zijn zichtbaar het resultaat van een louter technisch procédé. Objectief en helder, zonder enige emotie.

Je kijkt naar een geprogrammeerde machine, opgebouwd uit kubussen die precies zo werken als de pixels van een computerscherm. Gebaseerd op het RGB-kleurensysteem, dat wil zeggen op het fenomeen dat met de drie lichtkleuren rood, groen en blauw alle andere kleuren te maken zijn.

Alles is technisch en onpersoonlijk en juist dat maakt het zo sterk. Omdat wát je ervaart helemaal van jezelf blijft. Natuurlijk, de kunstenaar heeft het bedacht en geprogrammeerd, maar hoe en wat is niet ingevuld. Wat je ziet is dat het leeft, pulseert, verandert. Felle kleuren worden afgewisseld met zachte tinten, telkens weer kom je in andere sferen terecht. Elke nieuw patroon van lichtkleuren roept een nieuwe sensatie op.

Het is er hier niet de plek voor, maar je zou er heel filosofisch van kunnen worden. Perceptie is werkelijkheid, dát is wat je je realiseert. In een wereld waarin alles tot enen en nullen is teruggebracht een heel troostrijke ervaring.

De hele bovenverdieping is gereserveerd voor het nieuwste werk van de kunstenaar, de monumentale muurschilderingen of beter gezegd tekstsculpturen. Ook heel indrukwekkend en fascinerend. Maar weer een heel ander verhaal.

Op zondag 19 februari presenteer ik in het auditorium van Witte de With/TENT een nieuwe Art Update. Klik voor inschrijving hier.

Angela Bulloch, Short Big Drama, Witte de With, Rotterdam, t/m 9 april