De plek waar de schilder woont en werkt is ronduit spectaculair. Roel van der Linden is zijn naam (zie ook Netwerkkunst). Afgelopen week kreeg ik een mailtje binnen met een aantal van zijn nieuwste zelfportretten. Sterk werk, een beetje ‘tongue-in-cheek’, maar wat wil je met een onderwerp als dit. Zelfportretten kennen we al vanaf Rembrandt. Denk ook aan Van Gogh of, actueel nog, Philip Akkermans. Wat valt er als schilder na hún bijdrage nog aan dit genre toe te voegen?

Roel van der Linden, Wolk, Boom, De Schilder, 2012

Als het aan Roel van der Linden ligt nog heel wat. Ieder zelfportret is in een radicaal andere stijl geschilderd, zó anders dat je bijna vergeet dat het onderwerp steeds hetzelfde is. Zeker als je er een aantal van naast elkaar ziet werkt dit heel sterk. Waar stijl altijd een dienende functie had zijn hier de rollen omgekeerd: stijl is het feitelijke onderwerp geworden.

Roel van der Linden, Zelfportret, 2010

Een van zijn meest extreme zelfportretten – en wat mij betreft ook een van de sterkste – is het bovenstaande.

Rembrandt en Van Gogh hadden het er al over: hoe de schilder die zichzelf schildert in een intrigerende cirkel van betekenissen belandt. Immers, hij ‘demonstreert’ al schilderend wie hij is. Of anders gezegd, door te laten zien wat met verf en kleur kan geeft hij een beeld van wie hij zelf in het diepst van zijn wezen is. Schilder dus.

In dit zelfportret voert Roel van der Linden deze gedachte naar zijn uiterste consequentie. De schilder is hier verf en kleur. Zelden kreeg de taal van de schilderkunst zo’n indringende en tastbare betekenis.

Wie meer wil weten van de schilder en zijn werk kan zich rechtstreeks tot hem wenden. Op http://roelvanderlinden.wordpress.com/ vind je alle verdere informatie.

Maak een afspraak voor een bezoek aan zijn zwembad-atelier-woning in Blijdrecht. Om te ontdekken dat zelfportretten ook abstracte schilderijen, landschappen of trossen bananen kunnen zijn.