Bron is met haar vriend David bezig met zoiets alledaags als het uitkloppen en opvouwen van een tafelkleed. Vastgelegd op het moment dat de zon net even doorbreekt en een sombere, grauwe wereld van een spotlight voorziet. De handeling krijgt hierdoor bijna iets ceremonieels en even lijkt het alsof de foto geënsceneerd is. Toch is dit evident niet het geval.

In het aangrijpende, persoonlijke beeldverslag van het leven van haar moeder maakt de jonge Engelse fotografe Leonie Purchas (winnaar KLM Paul Huf Award 2009) optimaal gebruik van de dubbele natuur van het beeld: afbeelding en constructie tegelijkertijd te zijn. Dit fundamentele gegeven is op ieder beeld van toepassing, maar op de foto nog meer. Als natuurgetrouwe afbeelding roept hij een authentiek beeld van de werkelijkheid op. In dit geval die van twee mensen die overduidelijk niet veel te missen hebben. Als constructie weekt de foto hen even uit hun trieste wereld los en geeft hen een nieuw bestaan als de Bron en David die ze zouden kunnen zijn of ooit waren, maar die meestal onder het oppervlak van hun alledaagse beslommeringen verborgen blijven. Met andere woorden: wat Leonie Purchas op geheel eigen wijze laat zien is dat elke foto is in principe een uitnodiging is om dicht op de werkelijkheid te komen, maar evengoed om er afstand van te nemen. In de met nog onbestemde betekenis beladen ruimte die hiertussen ontstaat is de verbeelding van de toeschouwer aan zet. Dit is dezelfde ruimte als waarin Leonie Purchas als kunstenaar haar eigen bestaan verwerkelijkt.

Nog tot 25 oktober in FOAM Amsterdam