Je hebt dan wel je bedenkingen, maar aan de andere kant, je hebt er toch ook vaak genoeg mooie dingen gezien? Dus op naar het Van Abbemuseum.

Een metershoog spandoek heet ons welkom. Het principe van het verzamelen en het verzamelen van principes is de titel van de tentoonstelling waar we ons op hebben getrakteerd. Dat is even slikken. Niet bepaald een uitnodiging zou ik zeggen, eerder het omgekeerde. Zo van: je bent gewaarschuwd. Mocht je gekomen zijn voor je plezier dan kun je je nu nog bedenken.

In de gang onderga je de volgende fase van de inwijding: een visuele oorwassing in de gedaante van een uitvergrote uitspraak van El Lissitzky. Het hangt er al meer dan een jaar. Een tijdje terug heeft een snode bezoeker er in heel kleine letters achter gezet: ‘No Way!’.

Iets verderop, in Het Oog, een werk van Ahmet Ogut, Black Diamond genaamd. De begeleidende tekst maak duidelijk dat je geacht wordt in de laag steenkool op zoek te gaan naar een ‘stukje van het museum’. De gelukkige vinder kan dit inruilen tegen een echte diamant. ‘Om deel te nemen aan de zoektocht kunnen bezoekers zich inschrijven bij de informatiebalie van het museum, misschien wordt jij wel de nieuwe eigenaar van de diamant!’. Het staat er echt.

Plotseling werd ik bevangen door een massieve moedeloosheid en besloot inderdaad op mijn schreden te keren. Met als gevolg dat het stukje dat ik nu schrijf het eerste wordt dat gaat over een tentoonstelling die ik niet heb gezien.

Het is niet eens het feit dat het Van Abbe aan politiek doet, dat staat open voor discussie. Ook niet het tentoonstellingsbeleid an sich, ook daar kun je van alles over zeggen. Waar het wel om gaat is de belerende toon die als een beklemmende deken over alles wat het museum doet heen ligt. Die als een zaaddodend middel alle kijkvreugde en verbeelding in de kiem smoort en de argeloze bezoeker opzadelt met een onbestemd gevoel van frustratie en schuld.

‘Echt iets voor u’, knipperden de lampjes boven het bruggetje van John Körmeling bij buitenkomst monter. Maar ja, dat werk is dan ook nog een reliek van een voorbije tijd, toen het Van Abbe nog aan kunst deed en nog niet een bolwerk van dorre schoolmeesters was.

Winter in Eindhoven. Toen ik naar huis liep begon het te schemeren. De cafés aan het Stratumse Eind stroomden al vol.

Het principe van het verzamelen en het verzamelen van principes, wie bedenkt zoiets eigenlijk?

Ach, laat maar.