Eén ding waar je je lopend door Florence voortdurend van bewust bent is dat er weinig plekken op de wereld zijn die meer tot de verbeelding spreken dan deze. Overal om je heen zie je prachtige kerken en palazzi  en waar je ook binnen gaat, overal wordt je getrakteerd op de mooiste fresco’s en altaarstukken.

Maar het is niet alleen de kunst die fascineert, ook de mensen kleuren het beeld. Uit alle windstreken komen ze hier samen. Veelal voor de kunst maar vaak ook om andere redenen. Gestuurd door school, meegereisd met vriendin of partner of simpelweg omdat Florence een van die places to be is, waar het goed toeven is en je elkaar ontmoet. Op een mooi plein of in een kerk en ‘s avonds in het café om de Worldcup 2010 mee te pikken.

De volgende dag sta je voor de beroemde Kruisafneming van Pontormo in de Santa Felicita. Wat een schilderij! Wie precies wie is en waar het verhaal over gaat maakt niet uit. Dit is een groots en tijdloos drama, gevat in intense kleuren, een heldere tekening en een geweldige, dynamische compositie. En dan het spel van houdingen en gebaren in combinatie met die prachtige uitdrukking op de gezichten.

Dat het vijfhonderd jaar oud is maakt het misschien nog indrukwekkender maar uiteindelijk doet ook dat er niet veel toe. Het had net zo goed gisteren geschilderd kunnen zijn en wat vooral telt is dat we er nu voor staan en van genieten. Dat is wat goede kunst doet: het besef van tijd opheffen en je dichter bij het leven brengen. Geschiedenis staat in boeken, ook mooi maar wel van een heel andere orde.