Een pubermeisje dat haar eigen werkelijkheid schept door foto’s van popsterren na te schilderen. Op klein formaat, met grote aandacht maar soms ook wel weer een beetje knullig, alsof ze zich al schilderend verliest in de droomwereld die onder haar handen ontstaat. Fragiele, intieme beelden die niet bedoeld lijken voor publieke vertoning en die de museumbezoeker het gevoel geven een voyeur te zijn die de onschuld corrumpeert. Ook na langer kijken blijft dit het effect dat het werk van Elizabeth Peyton heeft. Hoe meer je ervan ziet hoe verder je wordt binnengezogen in een uiterst persoonlijke, zeer verfijnde maar ook wat vluchtige beeldwereld.

Maar er gebeurt meer. Al kijkend valt op dat elk schilderijtje in een andere stijl geschilderd is, dat de kunstenaar voortdurend switcht tussen zienswijzen die verwijzen naar alle mogelijke beeldtradities uit schilderkunst en fotografie vanaf de negentiende eeuw tot nu. En hoewel ze het er soms ook bij laat zitten toont Elizabeth Peyton zich een begenadigd schilder. Een pubermeisje misschien, maar wel een van in de veertig, die haar ‘modellen’ veelal persoonlijk kent en inmiddels zelf ook zoiets als een celebrity is geworden.

Het is juist de combinatie van ongerijmdheden die de schilderijtjes zo boeiend maakt. Kwetsbaarheid en kracht, glamour en intimiteit, overgave en distantie, ze komen samen in werk dat anderhalve eeuw na dato een zeer geslaagde poging laat zien om te beantwoorden aan de opdracht die Charles Baudelaire de ‘schilder van het moderne leven’ stelde: “het eeuwige aan het voorbijgaande te onttrekken”.

Vanaf aanstaande zondag in het Bonnefantenmuseum Maastricht.