Dat ze in een stevige lijst zijn gevat zegt al genoeg. Dit zijn foto’s die we moeten zien als op zichzelf staande kunstwerken. Die zijn gedacht als een autonoom spel van kleuren en vormen. Als schilderijen in een museum.

En inderdaad, het eerste waar je door geraakt wordt is de kracht van de compositie, de harmonie van kleuren en de rijke stofuitdrukking. Het zijn kunstwerken met een zuiver picturale werking. Doordat de foto’s mat zijn afgedrukt, zonder glas ervoor, krijgen ze een bijna tastbare kwaliteit, net als een echt schilderij. Een effect dat weer fraai samengaat met de wereld zoals die in beeld komt, in de volle rijkdom van zijn zuiver stoffelijke gedaante.

Natuurlijk de foto’s documenteren ook een plek en een moment. Maar doet dat er in dit geval wel toe?

Esko Männikkö is een fotograaf die in zijn werk getuigt van een grote betrokkenheid bij zijn onderwerp. Meestal is dit de wereld van Noord-Finland en de mensen die daar, aan de uiterste grens van de beschaving, een rauw en hard bestaan leiden.

De drie grote foto’s die De Pont nu toont zijn verstoken van iedere menselijke aanwezigheid. Organized Freedom is de titel. We zien een huis, een autowrak en een vervallen interieur. Zó overtuigend in beeld gebracht dat van alle rauwheid en hardheid weinig meer over is.

Of dit helemaal de bedoeling is betwijfel ik. Misschien dat Männikkö meer nog dan een betrokken waarnemer een begenadigd kunstenaar is. Iemand die, of hij nou wil of niet, alles waar hij zijn oog op richt omzet in tijdloze schoonheid.

Eigenlijk zijn het gewoon prachtige, klassieke doeken, maar dan geschilderd met de camera.