Afgaande op de titel van haar bescheiden presentatie in het Eindhovense kunstcentrum Onomatopee moeten we ervan uitgaan dat Esther Tielemans haar constructies ziet als ‘scènes’. En inderdaad, als je kijkt naar hoe ze in de ruimte staan begrijp je wat ze bedoelt. Met het grote achterste paneel als de afbakening van de speelruimte werken de kleinere ervoor als de acteurs of de zetstukken. Daar komt nog iets bij: door het perfect gladde oppervlak werken de panelen letterlijk als spiegels. En worden wijzelf en de wereld waarin we ons bevinden integraal deel van de voorstelling. Een van de werken aan de muur laat dit het mooist zien: een dieproze paneel, inderdaad  op het formaat van een spiegel.

Het zijn dus ensceneringen, uit reeksen van beelden opgebouwde, vertellende ruimten. Maar dan wel geconcipieerd als abstracte constructies bestaande uit geometrische vlakken in elementaire kleuren. Zoals in het werk Zonder titel op de foto hierboven. Voorop een rode gelijkbenige driehoek, daarachter een zwarte rechthoekige driehoek en daarachter weer een grijs vlak van een wat moeilijk te bepalen vorm. Geplaatst tegen de achtergrond van een lichtgroen vierkant vlak.

Alle kleurvlakken zijn van een dikke laag hoogglanzende vernis voorzien. De drager is een paneel dat op een ongeveer vijf centimeter hoog frame is gemonteerd. Dit laatste zorgt voor een aangenaam contrast. Tegenover de ongenaakbare perfectie van de spiegelgladde kleurvlakken maken de houten panlatten met de druipers van gesso, verf en vernis de fysieke présence van het kunstwerk als object voelbaar.

En eigenlijk is het dat ook wel. Want verder? Imposant werk, maar welk verhaal wordt hier verteld? Hoe krijgt de relatie tussen het kunstobject en de toeschouwer betekenis? Met andere woorden, wat brengt deze kunst teweeg? Ik heb de sleutel niet kunnen vinden.

Misschien dat ik daarvoor eerst naar de gelijknamige tentoonstelling in Museum Van Bommel Van Dam moet gaan. Wordt wellicht dus vervolgd.

Esther Tielemans, New Scenes, Van Bommel Van Dam, Venlo, tot 22 mei