Alleen al de ligging maakt Extra City in Antwerpen een aantrekkelijk podium. Helemaal aan de rand van de stad, in een non-descripte, ietwat treurige omgeving, op de bovenste verdieping van een betonskeletconstructie. Hier heeft alles z’n beste tijd gehad. Van enige gerichte investering of planning is al lang geen sprake meer.

Allemaal minpunten die zodra je het perspectief even wijzigt, juist ook de grote pre’s zijn.  Een wereld die wars is van alle pretenties, richtingloos, verbrokkeld, goedkoop en dus optimaal in staat om aan te haken aan nieuwe ontwikkelingen.

In iedere grotere stad kom je ze wel tegen, nieuwe podia voor jonge kunst die fungeren als motor voor de ontwikkeling van verslonsde wijken. Zo ook dus Extra City. Ik was er afgelopen week op een sombere winterdag. Toen we naar buiten kwamen maakte de spaarzame straatverlichting het decor helemaal af. Precies het soort sfeer waar je je, verkwikt door sterke, jonge kunst, graag aan blootstelt. Want dat was er ook, jonge kunst die er toe doet, intelligent en van een aanstekelijke directheid.

Drawing Documents heet de tentoonstelling. Nog tot 20 februari.

Rinus van der Velde en Christine Meisner zorgen wat mij betreft voor de hoogtepunten. De eerste met spannende wandtekeningen waarin hij, pendelend tussen documentaire en fictie, episoden uit de Russische geschiedenis van de vroege twintigste eeuw in beeld brengt. Christine Meisner overtuigde met uiterst precieze en verfijnde tekeningen waarmee ze de weg volgt die zwarte Amerikaanse slaven in de negentiende eeuw bewandelden op hun vlucht naar Canada.

In beide gevallen kunst die laat zien hoe onderzoek en engagement de verbeeldingskracht niet in de weg hoeven zitten maar juist kunnen voeden.