Het inhuren van een internationale big shot als Daniel Birnbaum garandeert een goed doortimmerd intellectueel kader en een bijpassende line up van kunstenaars. En dan de titel van het evenement, even fraai als vrijblijvend: Fare Mondi/Making Worlds, op welk kunstwerk is het niet van toepassing? Maar goed, voor een mega-event als de Biënnale heb je natuurlijk een pakkend affiche nodig en als je daar dan ook nog de suggestie van actualiteit en urgentie weet in te leggen dan heb je het goed gedaan.

Grote terugkerende evenementen als de Biënnale zijn de gevangene van hun eigen succes, het zou naïef zijn om iets anders te verwachten. De belangen zijn simpelweg te groot. Van de andere kant: juist vanwege die belangen zijn de investeringen enorm, niet alleen zakelijk en publicitair maar ook artistiek. Alle deelnemende landen zetten hun beste beentje voor en wie als kunstenaar of curator de kans krijgt om op dit podium te acteren zal er doorgaans vol voor gaan. En dat is te zien. Waar vind je zo’n concentratie van kwaliteit en waar kun je tegelijkertijd beter zicht krijgen op de internationale scène in zijn volle breedte?

En dan het decor. De oude stad natuurlijk, het water en het licht, maar ook de tentoonstellingslocaties. Tegenover de rauwe functionaliteit van de Arsenale staat de lommerrijke droomwereld van de Giardini. De vele presentaties in de stad voegen daar weer elk de ruimtelijke en historische eigenheid van de locatie aan toe.