Fernando Sánchez Castillo, Pegasus Dance, 2007

Ik kende zijn werk van de Rabo Kunstcollectie: de bronzen sculptuur van een gebroken boom en vooral ook de video van twee dansende waterkanonnen. Eergisteren had ik deel aan een gesprek met de kunstenaar over de solotentoonstelling die halverwege maart in de Rabo Kunstzone opent. Veel tijd was er niet. Er moest ook nog een geluidstape gemaakt worden en ‘s middags wachtte een volgende afspraak op legerbasis Soesterberg.
Fernando Sánchez Castillo, vooraan in de veertig, klein en donker, felle ogen, gelauwerd kunstenaar, wereldburger met een overvolle agenda en één constante stroom van gedachten, ideeën en associaties.
Informatie over de tentoonstelling is schaars, beeldmateriaal is er nog nauwelijks. Wat moeten we ons er bij voorstellen? We weten dat belangrijke werken nog in ontwikkeling zijn: twee videos’s en een kolossale sculptuur. Dan is er nog een nieuwe installatie, opgebouwd uit deels oud en deels nieuw werk, een mind map en een video over de kunstenaar en zijn werk. Het belooft spannend en spectaculair te worden dat zeker, maar hoe en wat nou precies?
Veel concrete informatie kregen we niet. De kunstenaar vertelde over zijn ervaringen in Peru waar hij bezig is met een video van een militaire kapel. Een verhaal over stenen en botten die als instrument worden gebruikt. Helemaal terug naar de oorsprong dus, naar het moment waarop de mens voor het eerst een gereedschap vastpakte. De steen als eerste muziekinstrument, als eerste kunstwerk dus, maar ook als eerste wapen. Over hoe schoonheid en geweld met elkaar zijn verenigd. Walter Benjamin had het er al over.

Fernando Sánchez Castillo, Ikebama, 2009

Een ander werk was aanleiding om het over China te hebben. En ook nu weer vormden de gedachten en beelden een rijk mozaïek. De persoonscultus van Mao, de rol van China als wereldmacht, het succes van de massaproductie, de stereotype voorstelling die wij als westerlingen van het land en zijn bewoners hebben.
Gaande het gesprek kwamen er steeds meer lagen bij. Of beter gezegd stukjes van de plattegrond. Het leek alle kanten uit te gaan, we sprongen van eeuw naar eeuw, van continent naar continent en toch ontstond er een steeds helderder beeld van het geheel. Niet van het hoe en wat precies. Wel van het gedachtengoed dat er aan ten grondslag ligt. Of moet ik zeggen de houding of de mentaliteit? Want dat was wat Fernando Sánchez Castillo vooral liet zien. Dat kunst een manier van leven is, een intellectueel activisme dat alles in zich opneemt. Een effectieve, eigentijdse methode van verwerking van kennis en informatie. Niet gericht op een doel maar als een doorgaand proces waar voortdurend weer andere gedachten en beelden bij kunnen aanhaken.
Komt helemaal goed!