Hoe iets dat zó aanwezig is zó ongrijpbaar kan zijn. Wat zie je hier eigenlijk? Een enorm beeld van een kop, dat zeker, maar verder? Een object is het niet, eerder een projectie. Of een verschijning, misschien is dat wel het beste woord.
Het werk is de recente bijdrage aan het ungoing project van de Spaanse kunstenaar Jaume Plensa: een portret van de bevolking van Chicago als deel van de inrichting van het Millennium Park.

Een wit beeld van een zwart meisje, dat alleen al! Als je erop af loopt krijg je het scherper in beeld. Heel groot inderdaad, opgebouwd uit een aantal blokken, dat zie je nu ook. Maar toch, ook van dichtbij blijft het ongrijpbaar en vluchtig. Het is niet alleen de polyester die dit doet, een non-materiaal dat ieder gevoel van massa ontbeert, maar vooral ook de vormgeving. Die zorgt ervoor dat je voortdurend je waarneming moet bijstellen. De breedte die niet overeenkomt met de hoogte, waardoor de kop niet echt driedimensionaal werkt. Een effect dat wordt versterkt doordat alle vormen en details niet scherp getekend zijn maar vervagend en zacht, als een spel van licht en schaduw dat op het werk is geprojecteerd.

Ook het werk van Sabina Ott, iets verderop in het Chicago Cultural Center, laat zich maar moeilijk vatten. En ook hier komen we terecht in een wereld die in een constante flux verkeert, waarin beelden dingen zijn en dingen beelden. Gewichtsloos zwevend in de ruimte werken de sculpturen meer als visuele fenomenen dan als tastbare objecten. Hun vorm net zo vloeibaar en vluchtig als de materialen waar ze uit zijn opgebouwd: styrofoam, plastic, spray-verf. Heel anders dan het werk van Jaume Plensa, maar in taal en denken nauw verwant. Beide zijn100% van nu, zijn even pakkend als ongrijpbaar en horen bij een wereld die in een constante staat van transformatie verkeert. Onze wereld dus.

Sabina Ott: here and there pink melon joy, Chicago Cultural Center, tot 4 januari 2015