Het begon allemaal met papieren zakdoekjes van het merk Yes. Gewoon zoals ze te koop waren in de supermarkt. En met een kunstenares die op het punt stond te gaan trouwen en al winkelend op een idee kwam.

Forever is de titel. We schrijven het eerste jaar van een nieuw millennium. De bruidegom, Hans Aarsman – van De Aarsman Collectie in de Volkskrant – staat achter de camera. In beeld zien we Marijke van Warmerdam gehuld in haar bruidsjapon, plukkend aan een boom. Naast haar, in een fraai beeldrijm met de witte kegel van de jurk, een berg zakdoekjes. Een krachtige conceptuele constructie maar ook een kunstwerk dat een breed spectrum aan associaties oproept, van de zondeval tot aan romantische rêverieën uit de late negentiende eeuw. Een ironisch commentaar en serieuze bespiegeling tegelijk, niet alleen als het gaat om het huwelijk maar meer nog met betrekking tot de aard van het beeld: een illusie te zijn die hoe mooi ook, noodzakelijkerwijs het zicht op de werkelijkheid ontneemt.

Dat Stand In, het tweede werk, er zou komen was niet te voorzien. Of het zou moeten zijn dat het lot zich uitgedaagd voelde door de verbeeldingskracht van de kunstenares. Hoe dan ook, het huwelijk strandde en de illusie werd verbroken.

We zien de kunstenares opnieuw, maar nu in een alledaagse outfit. De suggestie is dat ze het beeld wegneemt en daarmee de illusie ontmaskert. We blijven echter in dezelfde ruimte, de ‘werkelijkheid’ zelf blijkt een illusie te zijn. Eentje waar we met elke stap die we in het leven zetten telkens weer een laag aan toevoegen. En daar komen heel wat zakdoekjes bij van pas.