Gisteren werden ze bezorgd, drie foto’s van Francy Finke die ik enkele weken terug zag in kunstencentrum Signe (kuS) in Heerlen. Prachtig werk van een fotografe die met even scherpe als terloopse blik de wereld vastlegt. En dat doet in beelden die weinig hebben om zich op te beroepen. Behalve dan dat ze zijn waargenomen. Een bescheidenheid die wordt onderstreept door het ontbreken van titels en data. Beelden zonder identiteit.  Het had ook een andere plek of een ander moment kunnen zijn, lijken ze te zeggen.

Bovenstaand tweeluik laat dat mooi zien. Een grauwe dag, ergens in een buitenwijk, wat struikgewas en een rechte weg. Volkomen nondescript, minder kan haast niet. Niets zit je in de weg, geen verhaal, geen situatie, geen enkele bedoeling of betekenis. Het enige dat de beelden doen is uitnodigen tot goed kijken.

Samen vormen ze een tweeluik dat één grote trage beweging vastlegt. Van links naar rechts draaien we de ruimte in met twee shots die net even verspringen maar in de perspectief van de weg weer logisch zijn verenigd. In wat dichtere struikgewas rechts vindt de beweging een natuurlijke afsluiting.

Elk apart kunnen ze ook heel goed bestaan. De evenwijdige, strakke lijnen van de weg vinden een perfect tegenbeeld in de grillige takken op de voorgrond. Horizontaal staat tegenover verticaal, recht tegenover rond, geometrie tegenover natuur, alles klopt.

En dan zijn er ook nog de details. Het subtiele akkoord van groenen en grijzen, de rode accenten van de rozebottels, de witte contouren waarmee het licht de takken tekent.

Je blijft kijken. Dit is schoonheid die zich niet van zichzelf bewust is en daarom des te meer indruk maakt. Die niets aan je oplegt en niets van je afneemt. Die zich vult met alle mogelijke betekenissen die je er al kijkend aan toevoegt. En die je doet beseffen dat alles er al is. Het moet alleen nog in een beeld worden vastgelegd.