Door de jongen en profil in beeld te brengen en zijn portret te ontdoen van elke verdere verwijzing, krijgt het schilderij een tijdloos karakter. Evengoed echter kun je er een spontane waarneming in zien: zomaar iemand die op straat in het voorbijgaan is vastgelegd.

In de uitvoering van het schilderij wordt deze dubbele werking bevestigd. De de egale, heldere kleuren en de scherpe tekening versterken de platte, decoratieve werking. In deze gedaante heeft het doek veel weg van een icoon en wordt het bijna een cultusobject. Vanzelf beïnvloedt dit je waarneming: het blauwe trainingsjack met capuchon wordt een monnikskap, de blik van de jongen lijkt meer naar binnen gericht, de donkere achtergrond wordt een beeld van de eeuwigheid. Toch ontkom je niet aan de elementen die dit tegenspreken. Kleine details als de plooien in het jack of het rode lijntje aan de achterzijde van de kop halen je weer terug naar het hier en nu: de monnik wordt weer een gabber.

Het sterke van het werk van Sidi El Karchi is dat je je al kijkend vragen blijft stellen. De schilder overtuigt je met natuurgetrouwe, authentieke portretten van echte mensen maar schildert deze zó dat je je realiseert dat elk gezicht ook ee

Een van zijn laatste werken, Face Off, kan gezien worden als een beginselverklaring. Wie zien een portret van Sidi’s collega Fons Haagmans. De oudere schilder zet zijn masker af, de kop van een ezel, een van de tijdloze archetypen die veel in zijn werk terugkeren. Achter het masker van zijn kunst treedt de echte Fons Haagmans naar voren. Echter, om deze werkelijkheid te openbaren is een schilderij nodig: het doek van Sidi El Karchi dat onthult en verhult tegelijk.

Sidi El Karchi exposeert samen met Bas de Wit, Bonnefantenmuseum Maastricht, t/m 27 juni