Het gebeurt me wel vaker dat ik kunstenaars tegenkom waar ik nog nooit van gehoord heb maar die wel heel fraai werk maken. Dat ligt natuurlijk gewoon aan mij, alhoewel, enig excuus is er ook. Ik heb er wel eens een rekensommetje op los gelaten en kwam tot de conclusie dat er in Nederland minstens zo’n honderd kunstenaars zijn die relevante, kwalitatief goede hedendaagse kunst maken. We hebben het dan niet over de veel grotere schare van (semi-)beroepskunstenaars die zich gespecialiseerd hebben in de traditionele genres. Als je vervolgens bedenkt dat de Nederlandse actuele kunst zo’n 2% van de wereldmarkt omvat, kom je dus makkelijk uit op zo’n vijfduizend namen die op de internationale podia acteren. Let wel, allemaal kunstenaars die er wat van kunnen en die er hun brood mee verdienen!

Wat ik ook telkens weer constateer is dat pas nadat je wat uitgebreider kennis hebt gemaakt met een kunstenaar en iets meer weet van zijn ideeën en achtergronden, je zijn werk op waarde gaat schatten. Vaak komt het daar niet van en loop je er zomaar aan voorbij. Soms echter gebeurt het omgekeerde en word je spontaan naar binnen gezogen.

Zoals laatst bij Annet Gelink in Amsterdam. Ik was in de buurt en kwam voor het werk van Glenn Sorensen te staan. Typisch zo’n kunstenaar waar je er zoveel van hebt: al jarenlang bezig met onspectaculair maar kwalitatief hoogstaand werk, bestemd voor een trouwe groep bewonderaars en kopers die hem ooit ergens op een internationale beurs of bij een galerie tegen het lijf gelopen zijn.

De medewerkster van de galerie vertelde me dat hij met zijn gezin ergens in the middle of nowhere in Zweden woont. Soms verschijnt hijzelf in beeld, lang dun haar, een beetje sloom, type hippie van het tijdloze soort. Op de website van Corvi Mora, z’n Londense galerie, vind je een hele reeks afbeeldingen van zijn werk. Kleine kunst, letterlijk en figuurlijk, heel persoonlijk en van een grote intensiteit. Portretten van zijn kinderen of vrienden, enkele landschappen maar ook eenvoudige objecten en veel bloemen.

Een aantal recente werken is nu dus bij Annet Gelink te zien. Fijn gepenseelde olieverfjes hoofdzakelijk in zwart-wit, zo te zien geschilderd naar de natuur maar dan wel tot het uiterste teruggebracht. Een bloem of een paar takken, meer niet.

Wat opvalt is dat het vrijwel geheel ontbreken van kleur alle ruimte aan de tekening laat en dat deze op zijn beurt zo levendig en verfijnd is dat je het gevoel hebt naar kleurige schilderijen te kijken. Heel fascinerend.