Londen in zondagse rust op een zonnige herfstochtend. De eerste bomen beginnen al te verkleuren en voegen aan het overheersende palet van frisse blauwe, witte en groene tinten enkele warme accenten toe. We wandelen langs Regent’s Park. Aan de ene kant de schilderachtige rijkdom van een typisch Engels landschapspark en aan de andere kant de beroemde Terraces van John Nash. Deze architect bouwde de grote, stralend witte appartementsgebouwen in de jaren tussen 1810 en 1825 als onderdeel van een project waarmee hij Londen als moderne stad op de kaart zette.

Over Nash is veel gezegd en geschreven. Dat-ie vooral de weg van het geld volgde en zijn carrière te danken had aan zijn invloedrijke opdrachtgevers, koning George IV voorop. Dat een tijdgenoot als John Soane een veel groter architect was, wiens succes door hem, Nash dus, gedwarsboomd werd. Dat-ie zich ook in zijn ontwerpen als een show man liet kennen, een society-kunstenaar wiens kwaliteit het in de eerste plaats was om precies te kunnen inspelen op de smaak van zijn publiek.

Meer een stage designer dan een echte architect. Allemaal verwijten die hem lang zijn nagedragen maar die sinds kort in een heel ander licht zijn komen te staan. Immers, in de vroege 21e eeuw zijn we in een wereld beland waarin werkelijkheid en illusie nauwelijks nog van elkaar te scheiden zijn. Een wereld ook waarin door velen aan de schijn meer betekenis wordt toegekend dan aan de essentie.

Spectacularisme zouden we de architectuur van Nash kunnen noemen. Gebouwen die al twee eeuwen oud zijn maar meteen iets met je doen. Die eruit zien als een droom die werkelijkheid is geworden en waar je je op z’n minst een Porsche of Bentley voor moet kunnen permitteren om er in te kunnen bewonen. Maar ook gebouwen die mét dit alles van iedereen zijn.