Een medebezoeker stelde het aan de orde en inderdaad het is waar: de objecten van Robert Therrien komen in museum De Pont niet tot hun recht, simpelweg omdat de ruimte te laag is.  Zeker bij de ‘stoelen’ zit dit de kijker ernstig in de weg. Je ziet het al op de foto. Net alleen ontbreekt de hoogte om ze goed in hun buitenmaatse gestalte te kunnen ervaren, ook gaat de ijzeren dakconstructie een ongewenst beeldrijm met de objecten aan.

Maar of dit de enige reden is waarom de tentoonstelling zo tegenvalt? Ik denk het niet.

Afgaande op de informatie van het museum wordt in het werk van Robert Therrien ‘schaalvergroting ingezet als middel om de ervaring van het eigen lichaam op scherp te zetten en een interactie te bewerkstelligen tussen kijker, kunstwerk en omgeving’.

Van dat op scherp zetten heb ik niets ervaren en wat de interactie betreft: die is er natuurlijk altijd bij een ruimtelijk object. Of die iets doet is een tweede.

Dat dit hier niet het geval is komt denk ik vooral door de dodelijke precisie en zakelijkheid van het werk. Een klapstoel van Robert Therrien is tot in ieder detail 100% gelijk aan een gewone klapstoel. Alleen, gigantisch groot en uiterst streng en consequent vormgegeven. Het is alsof de kunstenaar koste wat kost wil voorkomen dat we aan het ‘ding’ kunnen ontsnappen. Wellicht om daarmee het effect van vervreemding te versterken maar met als resultaat dat elke verbeelding in de kiem wordt gesmoord.

Robert Therrien, Sculpturen en tekeningen, Museum De Pont, Tilburg, t/m 15 mei