Elke ochtend als ik de tuin in loop is de berg het eerste dat ik zie. Hoe kan het ook anders? Superieur heersend over zijn omgeving vormt hij het natuurlijke centrum van de wereld.

De Mont Ventoux, waar ik me ook begeef, telkens weer verschijnt hij aan de horizon. Vanuit alle hoeken meteen herkenbaar aan zijn lichte, kale top. Met daar bovenop het weerstation als het uiteinde van de verticale as die het centrum vormt van een alomvattende geometrische orde.

Het weerstation is ook de bestemming van de weg die het mogelijk maakt om hem te beklimmen. Liefst op de fiets natuurlijk, vanuit het dal op zo’n 400 meter hoogte tot de bijna 2000 meter op de top.

Wie deze tocht onderneemt is niet alleen. De beklimming van de Ventoux is de laatste jaren uitgegroeid tot een massa-evenement. Vanuit alle windstreken stromen elke zomer weer meer wieleramateurs toe om, in een eindeloze processie, de mythische berg te bedwingen. Niet alleen omdat hij een van de moeilijkste is maar ook omdat hij het meest tot de verbeelding spreekt. De Galibier, de Alpe d’Huez of de Tourmalet, het zijn beklimmingen die alleen op de routeschema’s van de Tour als spitsen verschijnen. In werkelijkheid zijn het wegen naar ski-oorden of passen, geen bergen. Wie de Ventoux beklimt eindigt op de top. Hoger kun je niet komen.

Gelouterd door de laatste zes onmogelijk steile kilometers in een volkomen leeg, surrealistisch maanlandschap van witte steen, kijk je uit over over de wereld en over de eeuwen. Hier ligt Europa aan je voeten. Met de Mediterrane wereld in het zuiden, de donkere wouden in het noorden, de Alpen in het oosten en de groene heuvels in het westen. Hier ook is menige Tour beslist. Helden zijn er geboren en gesneuveld.

Dit is ook de top die Tommy Simpson niet bereikte. In zomer van 1967, op een verzengend hete zomerdag, bezweek hij, anderhalve kilometer voor de finish, aan zijn inspanningen. Het monument dat aan dit Tourdrama herinnert is uitgegroeid tot een ware cultusplaats. Een must voor elke fietser. Eerst nog dat laatste moordende stuk naar de top. Om aldaar even te kunnen zwelgen in metafysische grootsheid. Vervolgens een bezoek aan het Simpsonaltaar om, met de helm in de hand, deemoedig het hoofd te buigen voor de martelaar die ons herinnert aan de zwakte en de wanhoop die we onderweg ervoeren.