Het zijn niet de porseleinen pitten zelf en ook niet het gigantische tapijt dat ze vormen, als een kiezelstrand dat uitnodigt om met blote voeten over te dwalen.
Dit was trouwens maar heel even mogelijk. Al na een paar dagen werd er een afscheiding rond het kunstwerk geplaatst en kon er alleen nog maar naar gekeken worden.

Het is zelfs niet het aantal van honderdmiljoen dat het nieuwe werk van Ai Wei Wei zo indrukwekkend maakt, hoe wezenlijk ook voor het concept als geheel. Honderdmiljoen door mensenhand beschilderde porseleinen zonnenbloempitten om precies te zijn. Het onttrekt zich simpelweg aan je voorstellingsvermogen, óók als je ervoor staat.

Zijn ware kracht openbaart het kunstwerk pas in relatie met de verhalen en de beelden die erbij horen, vastgelegd in de begeleidende documentaire film. Je staat voor het tapijt en denkt: indrukwekkend maar wat moet ik ermee? Met de filmbeelden erbij wordt je je ervan bewust dat je kijkt naar een gigantische sociale sculptuur waarvan het pittentapijt in zekere zin slechts de drager is.

Er ontvouwt zich een wijds perspectief waarin allerlei werelden samenkomen. Die van de Chinese geschiedenis en traditie, het verhaal van de eeuwenoude porseleinindustrie. Van de dorpen en de families die erbij horen. Maar ook die van het China van nu dat als grootmacht op het wereldtoneel geneigd is haar eigen roots te verloochenen.

En dat alles even ingetogen als treffend gedocumenteerd door Ai Wei Wei, de kunstenaar die met passend engagement én afstand getuigt van een feilloos vermogen om een complexe realiteit in één beeld samen te brengen.