Timur Si-Qin, In Memoriam, 2014

Het was vorig weekend op Art Cologne. Ik zag het werk in het voorbijgaan en even later pas kwam het binnen. Terug dus, kijken of het meer was dan alleen die flits. Want zo gaat dat op een kunstbeurs. Op zoek naar iets bijzonders moet je je als aankoopadviseur een weg zien te banen naar die 10% die echt wat voorstelt in de hoop uit te komen bij dat ene stuk dat nou net mooi in de collectie past. Maar daarvoor moet je wel alles scannen en met die hele fanfare van honderden werken die om voorrang dringen ontkom ook jij niet aan de waan van het moment.
Maar goed, daar stond ik dus voor In Memoriam van Timur Si-Qin (1986, Berlijn). Wat zou het doen bij wat langer kijken?

Stèle van een jongeling, Athene, ca. 340 v.C.

In eerste instantie niet zo heel veel eigenlijk. Wel meteen het besef dat je in elk geval niet in het ootje wordt genomen. Simpelweg omdat het daarvoor te streng is. En ook dat de kunstenaar zijn vak verstaat. Strakke foto toch? Helemaal zoals het hoort. Was het niet Armani die met dit soort klassieke zwart-wit-composities scoorde? Met van die jongens en meisjes die net van hun puisjes af zien maar wel kijken alsof ze door alle wateren zijn gewassen. Koel en broeierig tegelijk.
Mijn volgende associatie was Manet. Waar in diens Déjeuner sur l’herbe de twee mannen gekleed zijn en de vrouw naakt, is het hier precies andersom. Misschien wat dun, maar toch.

Timur Si-Qin, Premier Machinic Funerary Part II, 2014

De echte klik kwam pas toen ik er thuis verder in dook. In Memoriam blijkt deel uit te maken van Premier Machinic Funerary een reeks van installaties die Timur Si-Qin op zijn site beschrijft als ‘de verbeelding van een vorm van hyper-commerciële voorouderverering’. In deze installaties hebben de foto’s de functie van grafstèles. Precies zoals het bij de oude Grieken was maar dan met de beeldtaal van nu. We zien betreurde jonge helden, gesneuveld in de bloei van hun leven, hun prachtige lichamen als beeld van ultieme kwetsbaarheid. Was schoonheid ooit tragischer?
De kracht van de foto van Timur Si-Qin zit ‘m vooral in de ernst die eruit spreekt. Waar popart van Warhol tot Koons altijd tot een zekere ironische distantie uitnodigt word je hier meteen getroffen door een gevoel van deemoed. Dat terwijl de wapens van de verleidingsindustrie nog helemaal intact zijn.

Abercrombie & Fitch, New York, 2009

Van de torsen van Abercrombie & Fitch tot de klassieke naakten in de musea, Timur Si-Qin ziet ze als nauw verwante fenomenen die tot het basis-dna van onze cultuur behoren. Deze laatste ontwikkelt zich door de eeuwen heen als een levend organisme dat zich telkens weer aan nieuwe omstandigheden aanpast maar ook een aantal wezenlijke kenmerken behoudt. Er ontvouwt zich een hele nieuwe kijk op kunst en geschiedenis, eentje waarin de tijd een heel andere rol speelt, om van de individuele kunstenaar nog maar te zwijgen.
Sterk werk.