Jonathan Meese kan zó goed schilderen dat hij er lak aan kan hebben. Heerlijk als je dat kunt! Lopend door de zalen van het GEM raak je vanzelf in de ban van het werk. Niets staat je in de weg, alles is vrij uitstromende kleur en verf. De tentoonstelling is als een brede door de schilder in beweging gezette rivier waarin het hele bestaan wordt meegesleurd. Want zo is het ook: Jonathan Meese is een veelvraat die zich meester maakt van alles dat op zijn weg komt. Voor minder doet-ie het simpelweg niet. Hij beoefent geen kunst, hij ís het. Zozeer dat hij, zoals hij in zijn teksten en video’s telkens weer benadrukt, in feite geen keuze heeft. Kunst is de totale uitstroom, de totale omarming, de totale dictatuur en tegelijkertijd de totale vrijheid.

We zouden het kunnen hebben over de thematiek en de ideeënwereld die aan dit oeuvre ten grondslag liggen. Over de pikken en de ijzeren kruizen die overal terugkeren, over de naar alle kanten uitwaaierende vormen met daartussen telkens weer de symbolen en iconen van seks, macht en geweld. Maar moeten we die letterlijk nemen? Doen die er eigenlijk wel echt toe? Ik zou zeggen: wellicht wel als algemene aanduiding maar meer ook niet. Het zijn de bouwstenen van Jonathan Meese’s persoonlijke universum, van zijn persoonlijke geloof in de almacht van de kunst.

“Totale Herrschaft der Kunst is Totalmetabolismus” staat op een van de doeken te lezen. Naar buiten lopend vraag ik me af wat ik met deze uitspraak moet. Metabolisme, stofwisseling, daar gaat het dus om: kunst als een alomvattende energiestroom, om het leven zelf. Een idee dat op een radicale, provocerende, aanstekelijke en bevrijdende manier in schilderkunst wordt gerealiseerd. Maar wat we er verder mee moeten? Ik hoor het graag.

Jonathan Meese, Totalzelbstpotrait, GEM Den Haag, t/m 15 jan