Wie onbevangen de tentoonstelling van Marijke van Warmerdam binnenstapt kan wel eens voor een teleurstelling komen te staan. Sommige werken zijn zó eenvoudig van thematiek en uitvoering dat je niet ontkomt aan de vraag: Is dat het nou?

Maar juist dan is het zaak om nog eens goed te kijken. Om te constateren dat in het alledaagse een grote schoonheid besloten ligt.

Neem Voetbal, de video met de zwarte jongen die een voetbal op zijn hoofd laat balanceren. Gefilmd ergens op een Amsterdams pleintje. Op de achtergrond verwijst een zachte ruis naar de hectiek van de grote stad. Groot in beeld zien we de jongen die al zijn aandacht richt op de bal.  Wat de jongen met de bal doet doet de camera met de jongen: hem proberen vast te houden. Dat is alles.

De poëzie is als de schilderkunst schreef de Romeinse dichter Horatius ooit. Vaak wordt deze uitspraak in omgekeerde zin geciteerd: de schilderkunst is net als de poëzie. Het is dichten met beelden, een spel met kleuren en vormen dat om een nauwkeurige lezing vraagt. Goed kijken, daar gaat het om.

Marijke van Warmerdam doet het met de schilderkunstige middelen van nu: fotografie en video. In Museum Boijmans is de hele bovenverdieping ingeruimd voor een indrukwekkend overzicht van haar werk. Veel video’s maar ook foto’s en prints.

We kijken door een venster naar buiten. Roeren in de verte is de titel van het werk. Het sneeuwt. Op de voorgrond staat een kopje thee op tafel. Behalve de vallende sneeuw is het enige dat beweegt een hand die om de zoveel seconden in beeld komt om de thee te roeren. Van opdrinken komt niets. We zijn te veel in de ban van het kijken.

 Marijke van Warmerdam, Dichtbij in de verte, Museum Boijmans Rotterdam, t/m 22 januari