Lijden, geboorte en dood, verlossing en verrijzenis, Bill Viola is niet bang voor grote thema’s. En evenmin om ze met het nodige spektakel in beeld te brengen. Wie zo’n tien jaar geleden zijn grote tentoonstelling in het Stedelijk bezocht heeft weet waar ik het over heb. Donkere ruimten gevuld met megaprojecties en oergeluiden, een oude vrouw op haar sterfbed, een figuur die in vlammen opgaat, imposante natuurbeelden en water, overal water.

Water speelt ook een centrale rol in de werken die nu in Museum De Pont getoond worden. In een fraai vormgegeven tentoonstelling wordt de toeschouwer binnengevoerd in een beeldwereld die nog altijd heel herkenbaar is, maar die alleen al door de intieme schaal anders werkt. Leidde Viola’s overdonderende pathos in Amsterdam tot een schisma tussen aanbidders en sceptici, in Tilburg kijken we eensgezind, met respect en bewondering naar een overzicht van een van de grootste videokunstenaars van de laatste dertig jaar.

Wellicht zijn we zelf ook veranderd, laten we ons makkelijker meevoeren en zijn we minder bang ons zelf te verliezen. En dat Viola het duidelijk op z’n Amerikaans aanpakt, nou ja. Feit is dat hij ons verleidt met indringende, soms onweerstaanbare beelden die lang op het netvlies blijven hangen. Daarvoor neem je heel wat visueel tromgeroffel op de koop toe.