Lucian Freud, Reflection (self portrait), 1985

Engeland is in de eerste plaats het land van het theater. Je ziet het aan de mode, de reclame, aan de manier waarop mensen met elkaar omgaan, aan alles eigenlijk.

Voor de kunsten geldt hetzelfde. Natuurlijk, ook hier is architectuur een vak apart, maar toch, welbeschouwd is het ook altijd een vorm van stage design, een decor voor het menselijke drama om het zo te zeggen. Voor de schilderkunst geldt iets vergelijkbaars. In welke stijl of periode ook, van Hogarth tot Hockney, van Turner tot Bacon, in wezen zijn het altijd geschilderde verhalen.

Dat is ook wat de National Portrait Gallery tot zo’n bijzonder museum maakt. Een geweldige collectie van alleen maar portretten, bij elkaar gebracht om de geschiedenis van Engeland in beeld te brengen als één groot collectief theater. Veelal prachtig geschilderd, daar niet van, maar in de eerste plaats gekozen vanwege de kracht van het drama, de levendigheid van de vertelling en vooral ook de reputatie van de hoofdrolspelers.

Nu Londen zich opmaakt voor de Spelen wordt alles uit de kast gehaald. Damien Hirst in Tate Modern, Picasso & Modern British Art in Tate Britain en Lucian Freud in de National Portrait Gallery. De vorig jaar overleden grootmeester heeft zelf nog intensief meegewerkt aan de voorbereidingen van de tentoonstelling.

Lucian Freud, Reflection (self portrait), 1985, detail

‘I’ve always wanted to create drama in my pictures, which is why I paint people. It’s people who have brought drama to pictures from the beginning. The simplest human gestures tell stories’ lezen we op de site van het museum. Hij mag dan een Duits-Oostenrijkse achtergrond hebben – Sigmund was zijn oom -, Lucian Freud is op en top een Engelse schilder. Wars van alle behaagzucht op zoek naar het drama van het echte leven, met het penseel als ontleedmes diep doordringen in de werkelijkheid, dáár gaat het om.

Lucian Freud Portraits, National Portrait Gallery Londen, tot 27 mei