Diego Velázquez, Las Meninas, 1656

In Frankrijk is het landschap groen en sappig, zodra je de Pyreneeën over bent wordt alles geel en dor. Je komt binnen in een ongenaakbare leegte. Pas als het vliegtuig daalt zie je tot je verbazing dat er van alles groeit en het helemaal in cultuur is gebracht.
Spanje, een trots en weerbarstig land. Lange tijd het machtigste en rijkste land van de wereld en nu de speelbal van het internationale kapitaal.
Vreemd hoe dat werkt trouwens met al die verhalen over de crisis. Je strijkt neer op een terrasje in Madrid en je ziet het meteen. Veel bedrukte en bleke gezichten. Veel junks en zwervers ook of mensen die anderszins duidelijk in de knel zitten.

Francisco de Goya, 3 Mei 1808, 1814

Maar hoe was dat vroeger dan? Een zekere hardheid en ernst was hier toch altijd al deel van het straatbeeld?
Hoe dan ook. Daar tussendoor de toeristen. Die herken je ook zo. Well-to-do Amerikanen, Fransen of Duitsers, al of niet uitgerust met rugzakje en sportschoenen. Zij zijn op zoek naar een heel ander Madrid, dat er natuurlijk ook nog steeds is. De historische stad die het glorieuze verhaal van het wereldrijk vertelt. De stad van de grote Spaanse schilders, maar ook de metropool die hét strijdtoneel was van de politieke en ideologische strijd waarmee de overgang naar de moderne tijd gepaard ging. Met de huidige crisis als laatste hoofdstuk?

Pablo Picasso, Guernica, 1937

Drie schilderijen vatten het hele verhaal samen. Drie schilderijen die meteen ook tot de absolute top behoren en die elk op zich al een bezoek aan Madrid tot een must maken voor elke liefhebber:
Las Meninas van Diego Velázquez uit 1656, 3 Mei 1808 van Francisco de Goya uit 1814 en natuurlijk Picasso’s Guernica uit 1937. Zet ze achter elkaar en de geschiedenis is verteld, niet alleen die van Spanje maar ook die van de westerse wereld als geheel. Prachtig
Wordt vervolgd.