Je zou het werk van Marijn van Kreij kunnen omschrijven als een onderzoek naar hoe kunst tot stand komt en hoe het werkt. Klinkt heel theoretisch en afstandelijk, maar niets is minder waar. Wie de De Hallen bezoekt wordt getrakteerd op een levendige presentatie van heel speels werk. Maar dat wel doordacht en helder is geformuleerd.

How to Look Out is de titel van de tentoonstelling. Op een van de grote ‘schilderijen’ die op de grond staan wordt deze nader toegelicht. Het abstract geometrische werk van Ad Reinhardt wordt vergeleken met een schaakbord. Op een Alice-in-wonderland-achtige tekening personifieert een op een spoorbaan lopend meisje de kunst. Achter haar komt in grote vaart een trein aan waar labels als ‘corruptie’, ‘geldhonger’ en ‘vooroordelen’ aan hangen. Op de afbeelding ernaast wordt Lord Byron geciteerd: “I’ve seen much finer women, ripe en real, than all the nonsense of their stone ideal”. En dat allemaal met veel plaatjes en een beetje tekst. Hoezo moeilijk of theoretisch?

De meeste indruk maakten de grote prints naar het beroemde Zwarte vierkant van Malewich. Ontstaan op basis van foto’s die de kunstenaar maakte uit kunstboeken en die hij in een grof zwart-wit-raster afdrukte, compleet met de omringende tekst, de randen en de vouw van het boek. Niet Malewich’ Vierkant maar alle gedachten eromheen vormen het eigenlijke onderwerp. Maar was het niet juist ook de bedoeling van het oorspronkelijke werk om een gedachte over kunst te verbeelden? Zo gezien doet de ‘reconstructie’ van Marijn van Kreij er alle recht aan, misschien meer nog wel dan het origineel. En door het in een grof raster in vet zwart af te drukken, voegt de kunstenaar er ook nog de tastbaarheid en concreetheid aan toe die het werk zelf ontbeert.

Of wordt het nou toch een beetje te theoretisch? Geestrijk lijkt me een beter woord. Speels en sprankelend, dat zeker ook.

Marijn van Kreij, How to Look Out, De Hallen, Haarlem, t/m 4 maart