De berichten zijn dat ze tot eind mei elke dag in het museum te zien zal zijn. Hopelijk werkt ze ook op zondag en kunnen we haar op 23 mei, als we een hele dag in het MoMa op het programma hebben, live bewonderen. Als het even kan zal ik op de stoel voor haar plaatsnemen en ervaren wat het betekent om deel uit te maken van haar performance. En haar wellicht in stilte vertellen van de betekenis die haar werk voor mij gehad heeft.

Het schijnt dat er tot nu toe maar een moment geweest is dat ze uit haar rol viel: tijdens de opening, toen haar ex-partner en -levensgezel Ulay tegenover haar plaatsnam en Marina een traan over haar wang moest toelaten.

Marina en Ulay, vanaf de tweede helft van de jaren ’70 verzetten zij met hun spraakmakende performances de bakens van de kunst. Niemand heeft de eenheid van kunst en leven indringender verbeeld dan zij. Met hun ranke naakte lijven botsten ze hard tegen elkaar, ze ademden elkaars adem in- en uit, lieten hun haar vervlechten en deelden samen een snee brood belegd met bladgoud. Godenkinderen waren het, dromers met een missie, maar meer nog bekwame kunstenaars met een grote verbeeldingskracht.

Marina Abramovic was de motor, met haar begon het allemaal, zij bleef ook na de scheiding als performer actief. Altijd in de ban van de grote vragen van het bestaan, haar angsten parerend door ze tot object van kunst te maken. Haar performance in New York maakt deel uit van een overzichtstentoonstelling waarin een aantal werken live in heropvoering te zien zijn. Eén daarvan toont het oeroude beeld van de paring van het meisje en de dood. 100% Marina.