Bruce Nauman, Virtues and Vices (FORTITUDE, ANGER), 1983 

Wat een gang door de Martin Visser-tentoonstelling in het Bonnefantenmuseum zo aangenaam maakt is dat je ervaart hoe eenvoudig het allemaal eigenlijk is. Kunst is iets om van te houden. Wie een keer een passie ervoor ontwikkeld heeft kan niet meer zonder.

Nog iets dat je meteen opmerkt: iedere tijd heeft zijn eigen kunst maar alle kunst is uiteindelijk ook weer gelijk. Bij Martin en Mia Visser begon het met de Cobra-schilders. Daarna kwam de Pop-Art, de minimale en conceptuele kunst, de postmodernen, kortom het hele rijtje van de naoorlogse avant-garde. Iedere nieuwe generatie deed het weer heel anders, vaak in fel verzet tegen de vorige. In Maastricht kun je zien hoe betrekkelijk de verschillen uiteindelijk zijn. Ook dit heeft alles te maken met het bijzondere perspectief dat de tentoonstelling biedt. Kijkend door de bril van de verliefde verzamelaar zie je vooral de poëzie, de artistieke sensitiviteit, de levenshouding die alle kunst verenigt. De stijl of de opvatting zijn in zekere zin inwisselbaar. Hetzelfde geldt voor de achterliggende theorieën. Waar het om gaat is de toewijding die de verzamelaar met de kunstenaar deelt.

Gilbert and George, Postal Sculpture, 1968

Dit beeld wordt versterkt doordat het vaak om kleinere werken gaat. Martin Visser was een groot verzamelaar die het met relatief beperkte middelen deed. Maar wel zijn pijlen richtte op de grote kanonnen van de internationale kunst. Met als resultaat een uiterst persoonlijke, intieme en grootse verzameling die, zeker als het gaat om de heroïsche jaren ’60 en ’70, zijn weerga niet kent. Zeker in Nederland niet.

Piero Manzoni, Gilbert & George, Marcel Broodthaers, Bruce Nauman, Richard Long, Josef Beuys, Daniel Buren, ze zijn er allemaal. Veelal met doorleefde, persoonlijke werken uit de meest dynamische, creatieve fase van hun oeuvre.

Martin Visser, ontwerper, verzamelaar, vrije geest, Bonnefantenmuseum Maastricht, tot 9 september