Lopend over Good Vibrations voel je een lichtheid die je zelden ervaart in een museum. Zeker niet als het om moderne abstracte kunst gaat. Je moet er misschien even aan wennen, maar zó kan het dus ook. Kunst die niets van je hoeft. Recht voor de raap, knap in elkaar gezet en in de eerste plaats bedoeld om te genieten.
Wat onverlet laat dat er een heel verhaal achter zit. Hoe Mary Heilmann opgroeide aan de westkust, een opleiding tot kunstenaar genoot en in de Summer of Love een hippiemeisje werd. Hoe ze kort daarop in de New Yorkse kunstscène verzeild raakte toen daar de Minimal Art regeerde, Dat ze altijd haar eigen weg ging en ook een tijd lang op een zijspoor zat. Tot dat in de jaren negentig het tij keerde en ze midden in de spotlights kwam te staan. Alom geroemd als vernieuwer en voorloper.

Hoe terecht dat laatste ook is, uiteindelijk gaat het om het werk zelf. Daarin laat  Mary Heilmann zich kennen als een kunstenaar die met aanstekelijk genoegen haar métier beoefent. Die ingetogen en intelligent werk maakt, helder en zonder poeha.
Dat ze ten strijde trok tegen het mannelijk bastion van het minimalisme, dat ze de schilderkunst trouw bleef toen deze alom werd dood verklaard en dat ze veel jonge vrouwelijke kunstenaars inspireerde? Het maakt het verhaal alleen maar mooier en interessanter.

Zondag a.s. geef ik in het auditorium van het museum een lezing over de tentoonstelling.
Aanvang 12.00 uur. De toegang is gratis.

Mary Heilmann, Good Vibrations, Bonnefantenmuseum Maastricht, tot 27 januari