Het wordt geschreven met hoofdletters MAXXI, Museo nazionale delle Arti del XXI secolo. Als je erop af komt moet je eerst goed kijken. Zou dit het zijn? Blijkbaar wel. Pas als je langs het gebouw doorgelopen bent en het vanaf de achterzijde bekijkt toont het nieuwe museum voor hedendaagse kunst in Rome, zijn ware gezicht. Dat van een futuristisch ontwerp dat de omgeving injecteert met een nieuwe vitaliteit en deze uit zijn droeve lethargie doet ontwaken.

Architect van dienst is niemand minder dan Zaha Hadid, de Iraaks-Britse architect die de afgelopen twintig jaar de wereld veroverde met complexe, vloeiend golvende ontwerpen waarin ze optimaal gebruik maakt van de mogelijkheden van digitale technieken.

Je kunt er van alles over denken. Ook dit:

Dat al dit spektakel op deze plek, een anonieme buitenwijk in Rome, toch wel wat veel van het goede is. Het gebouw mag dan nieuw leven brengen, het trekt ook alle aandacht naar zichzelf.

Dat in een pretentieus gebouw als dit alle presentaties bij voorbaat in een specifiek keurslijf worden gedwongen.

Dat de architectuur van Hadid zoveel ah’s en oh’s afdwingt dat je er al gauw de kriebels van krijgt.

Maar het gaat natuurlijk in de eerste plaats om MAXXI als het nieuwe nationale museum voor de kunst van de 21e eeuw. Ook op dat punt dringen zich meteen al een aantal gedachten op.

Dat het maar helemaal de vraag is welk publiek er naar deze onmogelijke, excentrische locatie wordt getrokken. De eenmalige bezoeker die voor de architectuur komt of de liefhebber van hedendaagse kunst die eindelijk ook in Italië aan zijn trekken kan komen?

Dat de programmering met overzichten van o.a. Michelangelo Pistoletto en Luigi Nervi, twee Italiaanse iconen uit de twintigste eeuw, doet vermoeden dat er noch het geld noch de visie is om werkelijk een nieuw podium voor hedendaagse kunst te scheppen.

En dat je moet vrezen dat het museum over enkele jaren precies hetzelfde lot beschoren zal zijn als zoveel prestigieuze projecten waar eenmalig veel te veel geld aan is uitgegeven.

Een mooi gebouw kun je overal neerzetten. Voor een museum van hedendaagse kunst echter heb je vóór alles een gezond klimaat en een levende scene nodig. Of dat in Rome voorhanden is vraag ik me af.

Laten we hopen dat ik het helemaal mis heb.