Als je afgaat op hoe ze zich via hun website presenteren zijn de grote Nederlandse musea van moderne kunst een beetje de weg kwijt. Staande op een groot kruispunt van wegen weet niemand welke kant het uit moet en kiest ieder maar op z’n gevoel. Zet de homepages van de vijf belangrijkste maar naast elkaar.

Makkelijk is het ook niet. Niemand weet wat de toekomst gaat brengen en zeker als het om kunst en cultuur gaat is er weinig houvast. Natuurlijk, de sociale en economische ontwikkelingen hebben ook hier een grote impact maar deze zijn niet een op een van toepassing. De wereld verandert radicaal en snel. Moet het museum hierin mee of juist niet? Als het aan het publiek ligt – voor het overgrote deel vijftig-plussers – het laatste. Maar loop je dan niet het risico binnenkort de trein te missen?

De wereld kun je niet stoppen en de veranderingen die zich voltrekken zijn fundamenteel. In de netwerkcultuur is succes primair gedefinieerd in het vermogen om verbindingen te leggen en deel te hebben aan de collectieve creatieve energie. Het publiek is aan zet en in korte tijd zijn de gezagsverhoudingen omgekeerd. Connectiviteit is het sleutelwoord.

De website is het gezicht van het museum. Met zijn wat gewilde, weerbarstige, arty look lijkt het Stedelijk vooral te mikken op het handhaven van zijn positie als internationaal podium voor kunstprofessionals. Diametraal hiertegenover staat Boijmans. Dit kiest voor een levendig design met een maximale toegankelijkheid met name ook via Art Tube oftewel Boijmans TV. Het Van Abbe sluit hierbij aan met een site die niet alleen interactief oogt maar dit ook o.a. via You Tube probeert waar te maken.

Dit laatste geldt veel minder voor het Gemeentemuseum. Net als de meeste andere Nederlandse musea heeft het afstand genomen van de modernistische strengheid van weleer, maar heeft daarvoor niet echt iets nieuws in de wereld gebracht. Wel qua look, niet qua concept of functie.

De aanleiding van deze post was de nieuwe website van Museum De Pont. Dat de oude aan vervanging toe was, was duidelijk. Hoe fraai vormgegeven ook, het was in feite niet veel meer dan een digitale folder die het museum toonde als plechtig, verheven en vooral ook gezaghebbend instituut. Helemaal nog 20e eeuw zou je kunnen zeggen. De vooruitgang zit ‘m vooral in de grotere plaatjes – heel belangrijk –  én in de veel ruimere en lossere lay-out. Kijk je wat langer rond dan valt op dat design en concept in wezen helemaal niet veranderd zijn en het altijd nog om diezelfde folder gaat. Of het moet zijn dat er nu een Facebooklink is toegevoegd. Maar wat die gaat doen?

Wat ontbreekt is het echte leven, lol vooral ook. Ook de nieuwe site voert ons binnen in een wereld waar je geacht wordt zwijgend en vol bewondering kennis te nemen van alles wat kunstenaar en museum voor ons in petto hebben. Het is maar zeer de vraag hoe lang dat nog kan duren.