We schrijven 2010 en van enige afstand kijken we terug op de periode van de eeuwwisseling, grofweg het tijdperk dat begon met de val van de Muur en dat eindigde met de recente economische en financiële crisis. Nu pas realiseren we ons hoezeer de wereld  en wijzelf in deze periode veranderd zijn, dat alle verhalen  over de internetrevolutie en the global village – hoe opgeklopt en gehypt ook – bewaarheid zijn en dat we in korte tijd ver afstand genomen hebben van de oude wereld van de 20e eeuw.

Gedachten als deze dringen zich op bij het kijken naar het werk van Elizabeth Peyton: kunst die twintig jaar geleden absoluut niet serieus genomen zou zijn maar die nu precies de spijker op de kop lijkt te slaan. Het is vooral ook het ahistorische karakter van haar werk waar het hier over gaat, het feit dat de kunstenaar de geschiedenis simpelweg als een beeldenboek gebruikt en geen enkele moeite doet om er iets historisch relevants aan toe te voegen.

Peyton confronteert ons met de meest indringende ervaring die de millenniumwisseling voor ons in petto had: het besef dat de geschiedenis geen betekenis meer geeft aan ons bestaan.  Of ze nu een portret van Kurt Cobain of van Napoleon maakt, bij beide is het er haar alleen om te doen deze idolen dichterbij te halen, hen te ontdoen van hun heldenstatus en tot mensen te maken. Napoleon als Boy Next Door, wie had dat ooit gedacht.